Naschrift

Hierbij sluit ik deze blog af. Ik hoop dat alle behandelingen die ik dit jaar heb moeten ondergaan, gezegend zullen worden met blijvende genezing. Ik hoop vooral dat dit alles mij en allen die mij lief zijn dichter bij de Heere heeft gebracht.

Mijn eerste blog

Allen die mij dagelijks of wekelijks tijdens deze periode hebben bijgestaan, wil ik hierbij heel erg bedanken. Zonder jullie hulp en aandacht was het heel moeilijk geweest om deze periode door te komen. Ook alle mensen die op welke wijze dan ook, in gebed, kaartjes, bemoedigingen, telefoontjes, enz. hebben meegeleefd, wil ik hartelijk bedanken. Het medeleven is groot geweest. Dat heeft ons verbaasd, verblijd en bemoedigd. Het heeft ons gezin erg goed gedaan. Het is me wel duidelijk geworden dat voor alleenstaanden of eenzame mensen een ziekte als deze  extra zwaar kan zijn.

Ik heb deze blog geschreven als een stukje verwerking voor mezelf en tevens om familie, vrienden en bekenden op de hoogte te houden van het verloop van mijn ziekte.  Ik hoop dat ik door mijn verhaal lotgenoten en andere mensen die geconfronteerd zijn of worden met deze ziekte, mag bemoedigen!     

Mijn laatste blog

Controle in de Daniël den Hoedkliniek

Vanmorgen heb ik een nacontrole gehad in verband met de bestralingen in de Daniël den Hoedkliniek. De arts was goed te spreken over het verloop van de bestralingen en de chemokuren. Daar ik nog tamelijk veel pijn heb op de plek van de operatie en het hele weefsel daar nogal opgezet aanvoelt, heeft zij de plaats van de operatiewond nog eens goed onderzocht. De pijn komt niet uit het weefsel, maar omdat er aan de zijkant een extra diepe bestraling heeft plaatsgevonden, is het vlies om de ribben en de spieraanhechting  daar nogal beschadigd. Vandaar de pijn. Dit zal nog wel een poos duren. Ik moet goed opletten of het niet gaat ontsteken. Voorlopig heeft zij voor twintig dagen ontstekingsremmers voorgeschreven. Niet dat het daardoor snel weg zal zijn, maar om de ergste pijnpieken weg te nemen.  Al met al heeft het tijd nodig om te genezen. Voor de zekerheid hebben we nog een controle gepland in juli 2013. Alleen voor als het nodig is. Ik vertrouw er maar op dat ik het te zijner tijd af kan bellen.

Verder voel ik mij prima, de smaak komt weer  langzaam terug, ik ben tot nog toe niet ziek geweest en heb nog steeds geen last van moeheid. Dit is onverdiende goedheid van God. Hij is heel goed voor ons. Ik hoop dat Hij mij en ons gezin steeds nabij wil zijn. Dan zal alles goed komen, hoe het ook gaat. 

SOLI DEO GLORIA 

Terugblik

Dinsdag was het drie weken geleden dat ik mijn laatste chemo heb gekregen. In plaats van in het ziekenhuis, zat ik nu lekker op school. Wat heerlijk! Geen kuren meer.

Ik moet zeggen dat ik hard aan het opknappen ben. Het eerste weekend, het weekend dat ik meestal niet zo goed in mijn vel zat, ging nu ook heel goed. Ik had bijna nergens last van. Het enige vervelende waar ik een paar weken last van heb gehad, was een heel grote, pijnlijke aft in mijn mond, waardoor ik haast niet kon eten, maar ..... dat is nu ook verleden tijd. Mijn smaak komt ook aardig terug. Op wat kleinigheidjes na begin ik weer aardig de oude te worden. Op mijn hoofd begint ook weer wat fluishaar zichtbaar te worden. Ik ben heel benieuwd wat daar uit voort moet komen. We zien wel. Al met al heb ik tot nu toe niet te klagen.

Het eerste bezoek dat nu gepland staat is op 19 december a.s. bij de oncoloog/radioloog in de Daniël den Hoedkliniek.

6e en laatste chemo

De laatste keer

Gisteren heb ik de zesde en laatste chemo gekregen. We waren maar met twee vrouwen. De grote zaal was nu voor anderen bestemd en wij lagen samen op een tweepersoonskamer op een gewoon bed i.p.v. de beweegbare ligbanken. Het was wel heel fijn dat wij elkaar al kenden van de vorige keer. Mijn buurvrouw was de vrouw uit Bleskensgraaf, waar ik de vorige keer al fijn mee had kunnen spreken. Een gelovige vrouw, maar met een slechte prognose wat betreft haar ziekte. Uitgezaaide eierstokkanker. Regelmatig moet er bij haar vocht uit haar buik gezogen worden. Deze kuur is bij haar dan ook enkel ter verlenging van het leven. Dat is wel een heel ander perspectief. Zij was heel blij dat wij nu weer bij elkaar lagen en we hebben ook heel fijn van hart tot hart kunnen spreken. Dan voel je toch dat je bij elkaar hoort. Het geloof verstaat elkaar over kerkmuren heen. We hebben elkaar kunnen en mogen bemoedigen. Wat is de Heere dan goed, ook dit werd door Hem geleid.

Een naar goedje
 

Omdat het gebied rondom de operatiewond op het ogenblik opgezet is en nogal pijnlijk, wilden ze mijn linkerarm toch ontzien. In de rechterarm heb ik het infuus al drie keer gehad en hier kreeg ik ook last van mijn ader. Om in ieder geval de onderarm hiervan te ontzien, hebben ze het infuus daar in de binnenkant van mijn elleboog geplaatst. Een beetje een lastige plaats, maar na wat zoeken ging het er gelukkig toch in één keer in, tenminste ........ na een klein bloedbad. Ineens spoot het bloed er met een vaart uit, al leek dit erger dan het was. Er was alleen nogal wat schoonmaakwerk nodig. Maar hij zat in ieder geval. Om 8.50 uur waren we er en om 14.00 uur kon ik weer naar huis.

Ik heb van iedereen afscheid genomen met een "hopelijk niet tot ziens", maar dat begrepen ze wel. Ten aanzien van mijn buurvrouw was het moeilijker. Ik ben klaar met mijn chemo's. Ik hoop hier nooit meer te komen, maar voor haar is het zo anders. Dan is het echt zoeken naar woorden. Zo gemakkelijk lijken en klinken die goedkoop. Het enige dat je kan doen is haar aan Gods barmhartigheid opdragen.

Nu zit ik hier thuis weer mijn blog bij te werken, met een heel ander gevoel dan de vorige keren. Ik ben klaar met de behandelingen en hoef niet meer terug voor een volgende chemo. Ik voel me redelijk, hoewel niet helemaal fit. De eerstvolgende weken zullen weer niet gemakkelijk zijn, maar daarna mag ik echt op gaan knappen. Daar zie ik zo naar uit! Mijn haar zal weer gaan groeien. Hoe zal dat gaan?

Terugblikkend moet ik zeggen dat de Heere me er echt doorheen heeft geholpen. Ik ben Hem zoveel dank verschuldigd. Hierin schiet ik heel erg tekort. Ik hoop dat Hij me die echte dankbaarheid zal geven die Hem zo toekomt.

Voorlopig staan er nog heel wat bezoekjes gepland in het ziekenhuis. In december in de Daniël den Hoed, nacontrole bestralingen; in januari naar de oncoloog, nabeschouwing chemo's; in april naar de chirurg en eerste mammografie na de operatie. Als je eenmaal in die molen zit, kom je er niet zomaar uit, maar ja, dat hoort erbij en het is voor mijn eigen bestwil, zullen we maar denken.

De komende periode zal ik nog wel een paar keer aan mijn blog werken voor een evaluatie van de nu voor mij liggende tijd, maar het zal niet zo veel meer zijn als in de voorgaande periode. Als het laatste bericht is aangebroken, zal ik het erbij zetten. Aan alles komt als het goed is weer een eind, dat hoop ik tenminste in mijn geval wel.

 

Bloed is goed

Vandaag ben ik weer bloed wezen prikken voor de 6e chemo, die morgen gepland staat. Gelukkig waren de waarden heel goed, dus hij mag doorgaan. Ik ben ontzettend blij dat het de laatste keer zal zijn. Al dat geprik ben ik zo zat! Ik heb het er niet op, dat heb ik m'n hele leven al gehad. Wat dat betreft ben ik altijd een angsthaas geweest.
Als ik het zo hoor van de oncologieverpleegkundige, heb ik niet te klagen over het verloop van de kuren. Ik heb gewoon de tweede en derde week altijd door kunnen werken. Ook kan ik niet zeggen dat ik me lichamelijk moe voel, wat velen wel hebben. Natuurlijk merk ik wel dat mijn weerstand steeds een knauw krijgt. De ene keer aderontsteking, de laatste kuur blaasontsteking. Mijn mond en slokdarm raken meer geïrriteerd. Maar dit zijn allemaal dingen, die mij niet wezenlijk in mijn dagelijks leven belemmeren en die als alles goed gaat over een aantal weken over zullen gaan. Het lijkt me heerlijk om weer gewoon met smaak te kunnen eten.
Morgen om 9.00 uur moet ik weer aanwezig zijn. De laatste hobbel voorlopig. Ik hoop dat ik weer kracht mag krijgen om er doorheen te komen. Mijn verwachting blijft alleen van God, die alles goed maken kan en wil.

Blijdschap

 

Afgelopen woensdag, 7 november, dankdag, zijn wij voor de zevende keer opa en oma geworden. Onze oudste zoon Leendert Jan en zijn vrouw Elze Marie hebben een zoon gekregen en Hannah een broertje. We zijn hem vanavond wezen bewonderen. Het is een stevige jongen, 9 pond nota bene! En dat voor Els, die zo tenger is. Zij heeft zich heel kranig gedragen.

Zijn doopnaam is Jerphaas Efraïm en zij noemen hem Jeftha.

Het is heel fijn om ook eens een bericht over een blijde gebeurtenis op deze blog te plaatsen. Dankdag heeft hierdoor een extra dimensie gekregen.

 

 

Tussentijdse controle

Vanmorgen moest ik voor controle naar de chirurg die bij mij de tumor in april heeft verwijderd. Ze onderzocht de operatiewond. Gelukkig was ik daar snel klaar. Alles zag er goed uit. Na mijn opmerking dat mijn linkerborst de laatste tijd pijnlijk aanvoelt, kreeg ik van de chirurg te horen dat dit komt door de chemotherapie. Het goede weefsel wordt ook daar aangetast en moet weer kans krijgen om te herstellen. Dus, gelukkig, het hoort er bij.

De laatste week heb ik weer ontzettende last van mijn tong, keel en slokdarm. De tong is erg pijnlijk en lijkt wel in brand te staan. Ik zou hem het liefst de hele dag in een beker koud water hangen. Ik kan haast niets eten en durf ook haast niets te eten, terwijl ik natuurlijk wel trek heb. Dit ervaar ik echt als heel belastend.

Mijn moeder moest vanmorgen naar de huisarts. Zij vertelde hem over mijn mondproblemen. En daar hoort ze van deze arts dat hier een heel goed middel tegen is! Zwarte bosbessensap, puur. Hiermee moet ik drie keer per dag goed mijn mond spoelen. Er zit een stof in die blijkbaar een beschermend laagje over je tong legt. Ik heb direct maar drie flesjes gekocht, gewoon uit de supermarkt. De Betuwe zwarte bosbessensap die je ook door de stoofpeertjes doet. Thuisgekomen ben ik direct begonnen met spoelen en daarna ook doorslikken natuurlijk en ……….. het werkt echt, ook voor mijn slokdarm en keel. Heerlijk! Had ik dat maar eerder geweten.

Ik krijg trouwens vaak de vraag: “En ……. is de chemo aangeslagen?” of “ Krijg je na de kuren nog een uitslag?” Maar daar kan ik geen antwoord op geven. De chemokuren zijn adjuvant, d.w.z. “uit voorzorg”. Mochten er microcellen van de oorspronkelijke tumor op reis zijn gegaan door het lichaam via de bloed- of lymfebanen, met de bedoeling zich ergens anders te nestelen als uitzaaiingen, dan is de hoop dat deze door de chemo vernietigd worden. Dergelijke microcellen zijn van te voren niet aan te tonen, dus achteraf is ook niet te zeggen of de chemo in dat geval zijn werk heeft gedaan. De toekomst zal dit uitwijzen. De poortwachtersklier, de eerste lymfeklier in de oksel, die aangetast zou zijn als het uitgezaaid was, bleek bij mij na verwijdering in april schoon te zijn. Dus in principe verwacht men geen uitzaaiingen. In die zin is mijn prognose, naar menselijke maatstaven, gunstig. We hopen en bidden dat de chemo’s het gewenste resultaat zullen hebben. Zekerheid daarover zal ik eigenlijk nooit hebben.

 

5e chemo

Vanmorgen heb ik mijn 5e chemo toegediend gekregen. Gisteren moest ik bloed laten prikken en de bloedwaarden waren heel goed, ondanks de aderontsteking en verkoudheid die ik sinds donderdag heb opgelopen. Ik was heel bang dat ik hierdoor deze chemo vandaag niet zou mogen krijgen, maar dit geldt alleen in geval van koorts. Als je koorts hebt wordt een chemokuur uitgesteld, maar dat heb ik gelukkig niet.


Toen ik vanmorgen aankwam lagen er al drie mensen op de zaal, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het geeft wel wat meer afleiding, vind ik. Je praat eens met verschillende mensen en ieder heeft zijn of haar eigen ervaringen. Eén van de dingen die ik vanmorgen heb geleerd, is dat ik nog heel bevoorrecht ben. Bij mij is de kuur preventief en in principe, zover we kunnen nagaan, zijn er geen uitzaaiingen. Nu lagen er twee mensen waarbij de kuur gegeven werd ter verlenging van het leven. Bij hen was het namelijk uitgezaaid en dan is er in principe geen genezing meer mogelijk. Dat lijkt me zo erg. Te weten dat je dagen geteld zijn, dat de ziekte toch, hoewel misschien langzamer, doorgaat. Een mens is niet geschapen om te sterven en zit zo vast aan man en kinderen. Dat merk je zo goed in zo'n geval. Eén van hen was een vrouw van mijn leeftijd. Dat doet toch wel wat met je. Zo had het bij mij ook kunnen zijn, maar de Heere heeft het zover nog niet laten komen. Ik heb dus grote reden om dankbaar te zijn en dat terwijl ik er weer zo tegenop en er haast niet doorheen zag. Hier heb ik oog voor moeten krijgen.


Op het ogenblik voel ik me ook vrij goed. Ik weet niet hoe het morgen zal zijn, maar we zullen maar leven bij de dag. Nu heb ik alleen reden om de Heere te danken.

CT-scan

Een CT-scan

Afgelopen woensdag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een CT-scan van mijn hoofd i.v.m. de clusterhoofdpijn, die ik een paar weken geleden had. Vandaag zou ik hiervan de uitslag krijgen. Gelukkig kon dit telefonisch. Omdat ik zo'n vermoeden had dat het niets te maken had met een eventuele uitzaaiing, had ik weinig zin om weer een ritje te maken naar het ziekenhuis, om alleen maar te horen dat er niets op de scan te zien was. Daarom heb ik woensdag gelijk gevraagd of ik de uitslag niet telefonisch kon krijgen. Ik kreeg te horen dat de artsen dit niet gewend zijn, maar uiteindelijk heeft de secretaresse van de neuroloog toch de bezoekafspraak maar veranderd in een telefonische. Zo, dat scheelt weer een ritje en een hoop wachttijd. Ik vind dat ik al genoeg in het ziekenhuis zit. Waarom zou je zo moeilijk doen als het gemakkelijk kan? Vandaag belde de arts dus netjes op om de uitslag door te geven en die was gelukkig goed. Er was niets bijzonders te zien op de scan. Eigenlijk wist ik dit al, want anders zou de hoofdpijn volgens mij aangehouden hebben of moeten verergeren. Nu voel ik tenminste nog niets en we zullen hopen dat die hoofdpijn altijd weg zal blijven.

Er worden in plakjes foto's gemaakt van de hersenen

Op het ogenblik voel ik me vrij goed. Rond het weekeinde ging het wat minder. Mijn lichaam en geest reageerden niet zoals ik het graag had gewild. Ik was echt down. Ik merk dat door de kuren mijn lichaam er wat langer over doet om zich te herstellen en ik krijg af en toe wat bijwerkingen. Deze week had ik een tong als een lap zoet ijzer. Ik heb het nooit geproefd, maar zo moet het smaken. Alles wat je eet smaakt zo vies en zoet ijzerachtig. Bah! Zo gauw je iets in je mond hebt, zou je het er direct weer uit willen gooien, al mijn smaakpapillen zijn aangetast. Ik hoop dat dit snel beter wordt. Ook krijg ik last van mijn aderen. Op dit ogenblik heb ik een aderontsteking in mijn been, die ik met koude kompressen hoop kwijt te raken. Het zijn allemaal van die kleine lastige dingetjes die je psyche (of humeur?) een beetje beïnvloeden. Je wordt een beetje huiverig voor de volgende kuren. Wat zullen deze weer teweeg brengen. Ik weet dat het niet goed is en probeer er tegen te vechten, maar het lukt niet altijd. Ik moet leren mijn vertrouwen op God te stellen, die alles weet en ook weet hoe ik me voel. Hij maakt geen fouten. Dat is soms een hele worsteling. Het is gemakkelijk om in voorspoed dankbaar te zijn, maar heel wat moeilijker om in tegenspoed geduldig te zijn en daar mankeert het bij mij nogal eens aan. Zo geduldig ben ik helaas niet. Maar Hij kan het me wel maken en daar is dit misschien voor nodig.

Ik wil toch positief eindigen in dankbaarheid tot God, want nu voel ik me redelijk goed en ik heb deze week ook weer mijn diensten in Salem mogen werken en ben gisteren ook weer een dag op de Gomarusschool geweest. Hoe velen kunnen dit niet tijdens hun kuren? Kijk, dan heb ik toch nog heel veel. Een man en kinderen die altijd zorgzaam om me heen staan. Bijna elke dag liggen er nog kaarten op de mat. Dus geen geklaag meer. Een bekend lied is: Tel uw zegeningen één voor één, tel ze allen en vergeet er geen. Dat moeten we dus maar doen!

Wil je meer weten over een CT-scan, klik dan op deze regel.

4e chemo vervolg

Gisteren heb ik mijn 4e chemo gekregen. Eerlijk gezegd zag ik er best weer tegenop, maar het is gelukkig weer alles meegevallen. Door het langer naspoelen nam ook de nare druk op mijn ogen en de hoofdpijn die snel opkomt tijdens het inlopen van de vloeistof weer vlug af. Deze keer is mijn moeder weer meegeweest als gezelschap en als chauffeur op de terugweg. Het is wel fijn als je wat gezelschap hebt, alhoewel er altijd wel één of twee patiënten meer op de zaal zitten. Ook is het een lange zit van 8.30 uur tot 14.30 uur. Om 15.00 uur waren we weer thuis.

Thuis gekomen heb je wel het gevoel of je er als een zombie bij loopt. Nare druk op de ogen en je voelt je dizzy. Het lijkt wel of je onwillekeurig rekening houdt met één of andere bijwerking, zoals misselijkheid. Gelukkig bleef dit weg. Op aandringen van moeders ben ik een uurtje naar bed gegaan en dat heeft me heel goed gedaan. Je merkt wel dat je goed naar je lichaam moet luisteren, zeker in deze omstandigheden.

Tijdens de maaltijd dacht ik wel even dat ik misselijk ging worden, dus heb ik maar niet teveel gegeten. Na het eten ging het echter al weer snel beter en heb ik tot 22.00 uur heerlijk zitten lezen en ben toen naar bed gegaan. Vannacht heb ik goed geslapen, af en toe wakker en als je dan merkt dat je niet misselijk bent en geen vervelend hoofd hebt, is dat heerlijk. De clusterhoofdpijn is trouwens ook verdwenen.

Vanmorgen ben ik wakker geworden zonder bijverschijnselen, ik voel me goed. Dat is een zegen! En nu zit ik op de bank mijn blog bij te werken. Henk is oudjes rijden met de sjuttulbus van Waardeburgh (vrijwilligerswerk). Dit doet hij altijd op zijn Bapodag (arbeidstijdverkorting in het onderwijs) en het geeft hem veel voldoening. Daarna is hij de hele dag thuis om mij te helpen, wanneer dit nodig is. Morgen heeft hij ook nog zorgverlof. Ach, wie kun je nu beter om je heen hebben dan je eigen man!

Kortom, ik heb weer veel om God voor te danken. Hem komt alle lof toe! Hij heeft onze gebeden willen verhoren. Onverdiend.

4e chemo

Vanmiddag ben ik weer naar het ziekenhuis geweest om mijn bloed te laten controleren en heb tevens een bezoek gebracht bij de mammacare-verpleegkundige en de oncoloog. De uitslag van het bloed was goed en ondanks de hoofdpijn, die voor mijn gevoel al heel wat minder is, krijg ik toch morgen de 4e chemokuur. Gelukkig en helaas! Het is gewoon heel dubbel. Ik ben blij dat hij door kan gaan, omdat ik er er dan sneller vanaf ben, maar ik zie er toch ook weer heel erg tegenop.

Ik hoop dat velen me zullen gedenken in het gebed, maar vooral hoop ik dat de Heere bij me zal zijn en me kracht zal geven om er weer doorheen te komen.

Hoofdpijn

Al meer dan een week word ik geplaagd door hevige hoofdpijnen. Ze komen aanvalsgewijs aan één kant van mijn hoofd en slaan er als messen in en dat ongeveer om de minuut of zelfs nog korter. Je krimpt in elkaar, je oog raakt geïrriteerd , gaat tranen en het neusgat aan die kant begint te lopen. Paracetamol helpt er niet tegen. Het enige dat na een uur ongeveer wat werkt,  is één à anderhalve saridon. Zo gauw dit weer uitgewerkt is, slaan de steken weer toe. Zelfs ’s nachts word ik er om een uur of 4 of 5 van wakker en moet ik snel medicijnen innemen, omdat het niet uit te houden is. Ik ben bij de huisarts geweest en gisteren bij de neuroloog in Leerdam. Deze zeggen dat het heel erg op clusterhoofdpijn lijkt. Het zit blijkbaar wel in de familie. Mijn vader en broer hebben er ook last van gehad. Om uit te sluiten dat het geen uitzaaiing van de borstkanker is,  moet ik op 10 oktober door een hersenscan. Een CT-scan.  Ik hoop echter dat deze hoofdpijnen weer zo plotseling verdwijnen als ze gekomen zijn, want dat houd ik niet uit tot 10 oktober.

Ik zou het wel fijn vinden als de vierde chemo volgende week gewoon door kan gaan, want ook daar wil ik natuurlijk zo snel mogelijk weer vanaf zijn, zodat ik weer kan gaan opknappen. Ik hoop en bid dat alles een keer ten goede mag nemen. Er gebeurt niets bij geval, maar er is niet veel voor nodig om weer in de put te zitten. Dat merk ik nu wel.

Nieuwe pruik

Vanmiddag hebben we een nieuwe pruik uitgezocht. Ik had een pruik met lang haar. Helaas begon deze al direct te klitten en was hij moeilijk uit te borstelen. Steeds vielen er haren uit.  Aangezien deze bij een pruik niet meer aangroeien, durfde ik hem niet te houden. Dan zou ik na driekwart jaar niet zoveel pruik meer overhebben. 

Ik mocht hem  terug laten sturen naar de fabriek en kon een nieuwe uitzoeken. Heel veel keus was er niet, maar de keus is uiteindelijk gevallen op het exemplaar dat je op de foto kunt zien.  Het is er wel een die korter is, maar hij heeft wel de kleur van mijn eigen haar. Ik hoop dat jullie hem ook mooi vinden. Je kunt nu alvast wennen aan mijn nieuwe hoofd.

Een pruik met lang haar schijnt sneller te slijten, omdat hij steeds over je kleding schuurt. Ik hoop maar dat deze beter zal bevallen. ‘k Moet er zelf ook weer aan wennen. Aan de andere kant is de overgang niet zo groot, omdat dit een kortere pruik is. Want als mijn eigen haar straks weer gaat groeien, is het ook lange tijd nog erg kort.

Gelukkig

Gelukkig is het gisteravond heel goed gegaan, zelfs niet één keer overgegeven. Wel wat weeïg, maar het was te doen. Om 23.00 uur naar bed gegaan en heb vannacht goed geslapen, weer zonder inslapers. Ik probeer zo veel mogelijk de medicijnen die ik niet nodig heb te laten staan. Zal wel een afwijking van me zijn, maar ja, dat krijg ik er niet uit. Alleen de medicijnen tegen de misselijkheid neem ik wel in, want daar ben ik erg beducht voor. Op dit moment voel ik me ook redelijk goed. Ik hoop van harte dat het zo door blijft gaan.

Gistermiddag werd ik door een oude man gebeld, wiens vrouw in het verpleeghuis waar ik werk heeft gezeten en daar  ook is overleden. Het was hem ter ore gekomen dat ik chemokuren moest krijgen. Hij had al een paar keer een kaartje gestuurd en nu had hij mijn telefoonnummer gevraagd, omdat hij me zo graag eens wilde bellen. In dat gesprek liet hij zo blijken dat hij ook voor mij bad. Daar word je echt zo klein van, dat mensen van wie je het helemaal niet verwacht, omdat je ze amper ziet, ook voor je bidden. Sowieso hebben we gemerkt uit de vele reacties die we krijgen, dat er steeds weer gebed voor mij is. Te weten dat je door het gebed gedragen wordt, geeft zo’n troost en verwondering. Maar vooral, omdat je weet dat de grote Hogepriester ook voor je bidt en dat Hij het deze bidders in het hart legt. Dat zijn we niet waard, maar dat zijn we natuurlijk nooit. Hem zij de eer.

Derde chemo



"Ja, met mij...goed hoor.....tot nu
 toe gaat het wel."

Vanmorgen heb ik de 3^e chemo gekregen. Alles zit er weer in. Het is de eerste keer dat Henk niet meeging, omdat hij moest werken. Wel is hij morgen thuis en heeft donderdag ook vrij genomen. Zorgverlof, dat is wel een mooie regeling. Mijn moeder is met me meegegaan. Zodoende zijn er dus ook geen foto's genomen, want dat is iets waar Henk altijd aan denkt.

Het is nu 13.00 uur en ik ben zojuist thuisgekomen. Tijdens het toedienen dacht ik “Oh, ik geloof dat ik misselijk word,"  maar het is toch weer weggezakt. Ook kreeg ik hoofdpijn en erge druk op mijn ogen, maar na twee paracetamollen en nadat mijn bloedvaten nog extra goed doorgespoeld waren, trok dit gelukkig ook weer weg en nu voel ik me (nog) redelijk goed. Ik hoop van harte dat dit zo blijft. Heb zojuist gauw wat was opgehangen en de nodige overhemden gestreken. Zolang ik me goed voel moet ik maar een beetje aan de gang blijven. Tot hiertoe heeft de Heere geholpen.

 Meer weten over mijn FEC-kuur? Klik hierop.

Morgen

Het is vandaag 10 september. Vanmiddag is er bloed geprikt en de uitslag was goed. Morgenochtend krijg ik mijn 3^e chemo. Het is nu half 11 ’s avonds en helaas heeft de angst me toch weer te pakken gekregen. Het is zo’n worsteling om het in vertrouwen aan God over te laten, dan merk je dat je maar gewoon mens bent met een grote angst voor het onbekende, een grote angst om weer misselijk en ziek te worden. Ik hoop en bid dat ik goed en rustig mag slapen en morgenochtend anders wakker mag worden en me aan Hem over mag geven. Dan ben ik in goede handen.

Soli Deo Gloria

Even een tussendoortje na de 2^e chemo. Velen vragen hoe het met me gaat. Daarom even het volgende antwoord.

Het gaat heel goed en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Het is niet vanzelfsprekend dat ik zo snel op mag knappen. Dat is Gods goedheid. Hij heeft in de achterliggende dagen kracht gegeven en mij weer gezond gemaakt. Ik voel me zelfs zo goed, dat ik de tweede en derde weken mijn werk buitenshuis ook weer (gedeeltelijk) mag doen. Wie had dat ooit kunnen denken.

Hiervoor krijgt Hij alleen de eer. Het is waar wat er staat in psalm 32 (ber.): “Maar wie op Hem vertrouwt, op Hem alleen, ziet zich omringd door Zijn weldadigheen.” Hem zij alleen alle eer!

Tweede chemo vervolg

De pillenwinkel

Even een stukje schrijven. God zij gedankt, het gaat nu een stuk beter. Gisteravond brak er toch wat misselijkheid door, terwijl mijn hoofd weer zo vervelend was, dat ik mijn ogen haast niet open kon houden. Tot half negen op de bank blijven liggen in de wetenschap dat, als ik overeind zou komen, ik direct zou moeten overgeven. En ja hoor, ik was gelukkig op tijd boven in de badkamer.  Daarna voelde ik me direct een heel stuk beter. Mijn hoofd was helderder en mijn maag was weer rustig, behalve wanneer ik probeerde te lezen. Dus mijn boek maar gauw opzij gelegd. Om 23.00 uur had ik zo’n slaap dat ik naar bed ben gegaan, zonder de voorgeschreven lorazepam, en ik heb heerlijk geslapen, niet misselijk en een rustig hoofd. Hier ben ik heel dankbaar voor en het geeft moed om verder te gaan. Ik weet nog niet wat deze dag zal brengen, maar de kop is er gelukkig af. Nu voel ik me in ieder geval nog redelijk, zolang ik me maar rustig houd.

De tweede chemo



Maandag bloed prikken en
 naar de oncoloog

De drie weken zijn voorbij. Vandaag krijg ik mijn tweede chemokuur toegediend. Gisteren is er bloed geprikt. Het was goed hersteld. Zo goed dat ik in ieder geval de 2^e chemo kan krijgen. Weer een hele serie medicijnen voorgeschreven gekregen. Inclusief het nieuwe middel Emend, dat ik nu extra krijg, in de hoop dat ik niet meer zo vreselijk misselijk zal worden. Eerlijk gezegd zie ik er toch nog erg tegenop. Bij mij is het nu: eerst ondervinden, dan juichen. De angst is nog te groot. Ik weet dat er velen voor mij bidden en dat doet goed. Het is ook voor mijzelf het enige wapen dat ik heb tegen de angst. Mijn roepen tot God, of Hij uitkomst wil geven. Zo ga ik er naar toe.




Dinsdag op de "chemokamer"

Het is 15.00 uur nu. We zijn zojuist thuisgekomen uit het ziekenhuis. Om 10.30 uur moest ik aanwezig zijn op de dagbehandeling. Ik dacht dat ik mijn emoties aardig in de hand had, maar bij het naderen van de afdeling werden ze me toch te sterk en kreeg ik even een inzinking. Ik denk dat de angst voor de nasleep toch te diep zat. We zijn eerst maar even gaan zitten om wat bij te komen en mezelf weer onder controle te krijgen. Je wilt daar toch niet huilend binnenkomen.

Het infuusschema

Eerst kreeg ik nu het nieuwe middel Emend, in de vorm van een
tablet, voordat het infuus toegediend werd. Ik moet zeggen dat het toedienen, net als de vorige keer, voorspoedig ging en tot op dit ogenblik voel ik me nog redelijk goed. Het enige waar ik op dit moment last van heb, is druk achter mijn ogen en wat vage hoofdpijn, ondertussen onderdrukt door twee paracetamollen. Maar dat was de vorige keer ook zo. Aan het eind van de middag begon toen de narigheid. Ik hoop van harte dat dit nu wegblijft. Afwachten maar. Ik ben in ieder geval blij dat Henk deze week nog thuis is.

Dat deze kuren heel verschillend ervaren worden was vanmorgen wel duidelijk. Er lag daar een wat oudere man die nu voor de derde keer dezelfde kuur kreeg als ik, maar hij was er nog nooit ziek van geweest. Hij kon alles blijven doen. Onbegrijpelijk! Maar wel mogelijk dus. Het zou heerlijk zijn als dat dit keer bij mij ook zo zou zijn, maar ik durf er bijna niet op te hopen.

Tot zover dit stukje, later hoop ik verder te schrijven.

Pruik

Vandaag is het zover. Om half 3 vanmiddag gaat mijn haar eraf en wordt de pruik op maat gemaakt. Er komen bij het kammen nu hele grote plukken mee. De gedachte dat ik vanavond zonder haar zal zijn, beangstigt me wel. Ik heb de Heere gevraagd of Hij erbij wil blijven en me wil troosten. Hij alleen kan het leed verzachten.

(’s middags 16.00 uur)

Het is zover. Mijn haar is eraf. Toch wel een beetje moeilijk als je jezelf zo in de spiegel ziet hoor, zonder één enkel haartje, alleen maar een rond kaal hoofd. Het doet wel wat met je. In ieder geval kon ik het niet droog houden, maar dat zullen degenen die er bij waren, me niet kwalijk genomen hebben. Het is wel fijn dat Henk zo positief blijft. Hij vindt de pruik heel mooi, maar vindt het ook best als ik doekjes gebruik om mijn hoofd te bedekken. Vanavond gaan we al een rondje lopen om te wennen.

Het is jammer dat het deze dagen zo warm wordt, zeker met een pruik. Zondag zal het waarschijnlijk het beste zijn om met de doekjes naar de kerk te gaan, maar ik vind het toch wel een beetje eng. Henk zegt dat ik het gewoon moet doen. Nou, als hij het zegt, dan kan ik het wel doen. Ik voel me in ieder geval gesteund door mijn man, die er helemaal voor me is. Dat is heel wat waard. Op het ogenblik draag ik een doekje, ik moet nog een beetje aan de pruik wennen. Ik heb eigenlijk het idee dat ik er  jonger door lijk dan ik ben.

't Gaat goed

Ik zit nu in de derde week na de 1^e chemo. A.s. dinsdag moet ik weer. Ik voel me lichamelijk uitzonderlijk goed. Het is echt een wonder. Ik geniet van elke dag die ik zo heb, zeker nu de volgende chemo dichterbij komt. Elke ochtend word ik wakker met de bange vrees dat er plukken haar op mijn kussen liggen, maar tot nu toe ligt er niets. Wel komen er bij het kammen steeds grotere plukjes mee, dus vandaag of morgen zal het toch gaan gebeuren. We zullen maar afwachten. Ik wil in ieder geval proberen of ik de pruik vrijdag kan krijgen, vóór het weekend. Dan wil Heleen vrijdag mijn haar eraf halen. Ik vind het fijner dat zij het doet, dan een vreemde. Het is toch iets wat heel persoonlijk is en waar we liever geen vreemde bij hebben. Volgens de vrouw waar ik de pruik heb uitgezocht is dit echter best moeilijk als dochter en zij wil het ook gerust doen. We zullen wel kijken. Ik ga er in ieder geval vanuit dat ik aan het eind van de week mijn haar kwijt zal zijn. De meeste mensen komen met de 2^e chemo al met een pruik of doekje. Dus daar moet ik ook maar vanuit gaan. Ik hoop van harte dat het nieuwe middel, Emend, dat ik van te voren zal krijgen, gezegend zal worden en dat ik niet meer zo verschrikkelijk ziek zal worden. Ik ga er nu wel met gemengde gevoelens naar toe. Voel me op het ogenblik tamelijk down, ik hoop dat dit snel anders zal worden.

Weer een ander mens

Inderdaad is het beter gegaan, langzaamaan. Zaterdag  en zondag ging het steeds beter. Langzaam ging het misselijke, katterige gevoel weg. Ik voelde m’n maag niet meer, een wonder! Heerlijk. Even niet voelen dat je een maag hebt! Zaterdag voelde ik me nog wat trillerig en zwak, alsof je op eieren loopt, maar zondag ging het al stukken beter. Thuis twee keer met een dienst meegeluisterd. Dat ging prima. Ik kon me weer concentreren, viel niet steeds in slaap en kreeg weer vat op mijn gevoel en emoties. Dan werkt het geloof ook weer. Met genoegen mogen luisteren en als je er oren voor krijgt is er zoveel in een preek, waardoor de Heere tot je spreekt. Waar je weer mee verder kan en mag, leunend en vertrouwend op Hem, die ons nooit uit Zijn Hand zal laten vallen. Dat heeft extra veel impact na zo’n veelbewogen week. Eén ding heb ik nu wel geleerd: Wacht niet met het zoeken van de Heere tot je ziek bent, want dan gaat het in veel gevallen niet meer. Dan neemt je lichaam je zo in beslag dat je niet meer aan je ziel toekomt. En dat is heel benauwd! Als ik die Toevlucht niet had gehad, weet ik niet waar ik had moeten blijven.

Na de ochtenddienst even de straat overgelopen om koffie te drinken bij mijn broer en schoonzus. Voor het eerst weer een kop koffie op en het ging goed! Nog geen last van mijn maag. Lekker taartje en wat hapjes geprobeerd. Het bleef maar goed gaan. Fantastisch toch. Wat een zegeningen.

Maandag ben ik meegegaan om één van onze zoons naar Schiphol te brengen. Hij zou die dag op vakantie naar IJsland gaan. Op de terugweg nog even op de spottersplek wezen kijken, daar kom je natuurlijk niet onderuit, als je met je man meegaat. Maar …… ik vond het zelf ook wel leuk hoor. Een heerlijke, ontspannen dag, die me echt goed deed.

En nu is het dinsdag en ik voel me prima. Vanmorgen hebben we naar de oncologieverpleegkundige gebeld, met de mededeling dat de eerste dagen na de chemo vreselijk waren geweest en dat ik het niet meer zie zitten om nog zo’n kuur te ondergaan. Ik doe het alleen als ik een veel sterker medicijn van te voren krijg toegediend tegen de misselijkheid en neiging tot overgeven. En dat is er. Er is ons toegezegd dat dit middel, Emend, nu gebruikt zal worden. Ze vonden het heel vervelend dat ik er zo slecht op gereageerd had, maar dat komt af en toe voor. We zullen hopen dat dat middel gezegend mag worden en dat ik me dan niet meer zo vreselijk naar zal voelen. In ieder geval heb ik iets meer moed om door te gaan en op dit moment geniet ik van deze dag, omdat ik op het ogenblik zo goed ben.

En …. volgens Henk gaat het goed, want ik begin alweer praatjes te krijgen, zegt hij. Terugblikkend op de afgelopen week moet ik eerlijk zeggen: zonder Henk was ik er niet zo goed vanaf gekomen, hij heeft me die slechte dagen dag en nacht bijgestaan. Als ik hem niet had gehad, dan was ik in het ziekenhuis terechtgekomen vanwege uitdroging. Hij dwong me te eten en te drinken, zelfs als het mijn neus uitkwam, maar het heeft geholpen. Dat is liefde.

Pfff...

Misselijk

De rest van de woensdag is toch niet zo goed gegaan, ik voel me zo ziek en zo moe. Ik voel alleen mijn maag en heb een zeer moe en zwaar hoofd en kan bijna niet praten van zwakte. Weet eigenlijk niet hoe ik hier doorheen moet komen. Ook donderdag is het nog hetzelfde liedje, misselijk, moe, zwak e.d., na een zeer zware nacht. Ondanks drie soorten medicijnen tegen misselijkheid.

Voor donderdagnacht heb ik nu van de huisarts een inslaper gekregen in de hoop dat ik daardoor wat beter zal slapen en dat is inderdaad beter gegaan. Vrijdagmorgen na een vrij zwak begin ben ik  toch aardig opgeknapt en kwam er een kentering in het ziektebeeld. Niet meer constant misselijk.

Zo ziek als een .........

Vanmiddag zijn Henk en ik even een rondje wezen lopen om zodoende wat frisse lucht binnen te krijgen en dat is heel goed bevallen. Ik kan nu ook weer wat lezen, dit lukte hiervoor helemaal niet, omdat mijn ogen constant dichtvielen. We zullen hopen dat het nu blijvend beter zal gaan.

Eerste avond en nacht zitten er gelukkig op!

Na het schrijven van mijn blog gisteren begon het al snel. De misselijkheid kwam snel op. De hele avond ben ik bezig geweest met overgeven en bijkomen, overgeven en bijkomen. Je voelt je wel zó ziek. Wat een bocht moet het zijn, wat er in je lichaam komt. En dan het idee dat dit nóg 5 keer moet gebeuren! Ik moet er niet aan denken, dan vliegt het me aan. Henk en ik hebben nog wel even een ommetje gelopen om wat frisse lucht binnen te krijgen en dat ging gelukkig redelijk goed.

Om half 11 ben ik naar bed gegaan in de hoop dat ik zou kunnen slapen en een rustige nacht zou hebben. Gelukkig viel ik al snel in slaap, maar van 2 tot 4 uur lag ik maar te draaien. Je voelt dat je niet lekker bent, maar ziet er tegenop om uit bed te gaan. Uiteindelijk ben ik gelukkig toch weer in slaap gedommeld. Dus echt te klagen heb ik niet.

Vanmorgen was ik gewoon bang om op te staan. Het liefst was ik in mijn bed blijven liggen, omdat de angst voor een nieuwe dag met overgeven enz. er nu toch wel in zit. Toch heb ik m’n gezonde verstand maar laten winnen en ben ik gewoon opgestaan, nadat ik van Henk eerst een beschuitje en een kop thee op bed had gekregen. Ik moet eerlijk zeggen dat het niet tegenviel. Het weer zit vandaag mee, ik kan wat buiten zitten. Hoewel ik de eerste gang naar het toilet er al weer op heb zitten omdat de misselijkheid toch ineens weer toesloeg. Op het ogenblik voel ik me even aardig goed, zodoende probeer ik nu m’n blog maar even bij te werken. Ik probeer niet bij de pakken neer te gaan zitten, alleen …… als je echt misselijk bent, dan gaat dat niet zo goed. Ik weet dat er velen voor me bidden, want zelf heb je daar de kracht haast niet voor. En dat geeft veel troost. Maar God blijft getrouw en Hij draagt me nog steeds.

Tot hiertoe voorlopig maar even mijn blog.

De 1e chemo

Daar gaan we dan

Vandaag is het zover. Ik krijg mijn eerste behandeling toegediend. Het is nu 8.45 uur, over drie kwartier moet ik me melden op de dagbehandeling van het Beatrixziekenhuis. Gelukkig heb ik een vrij rustige nacht gehad, de Heere heeft me bewaard voor veel wakker liggen en tobben.

Vanmorgen lag er een brief van één van mijn jongens om me sterkte te wensen. Hij vond me zo sterk en daar was hij jaloers op zei hij, maar …….. hij moest eens weten hoe het er van binnen uitziet. Uiterlijk houd ik me sterk, maar van binnen ligt het toch aardig overhoop. Alleen de kracht van God houdt me overeind. Vanmorgen las ik tijdens mijn stille tijd juist de tekst: Werp uw zorg op de Heere, want Hij zorgt voor u. Gelukkig als je dat kunt doen, want dan ben ik veilig. Met Hem kan en durf ik zo naar het ziekenhuis, met de wetenschap en belofte dat Hij voor me zal zorgen! Dat Hij bij mij en Henk zal zijn in de moeilijke tijd die aanstaande is.

De eerste kuur krijg ik op een eenpersoonskamer. In eerste instantie vind ik dit jammer, maar dit doen ze altijd bij iemand die voor de eerste keer de chemo krijgt. Het is allemaal nog nieuw en zodoende kunnen ze je dan wat beter begeleiden. De volgende keren ben ik met twee of drie mensen samen op een kamer. Als ik eenmaal plaats moet nemen op het bed is het wel even moeilijk om de emoties te bedwingen, maar gelukkig krijg ik mezelf weer snel onder controle. Je wilt daar ook niet gaan zitten snotteren. Het infuus wordt geprikt en zit gelijk goed en dan begint het toedienen. Eerst iets tegen de misselijkheid en tegen ontstekingen, daarna steeds doorspoelen en de cytostatica. Al snel krijg ik een heel koud gevoel in de arm, dit komt doordat er constant vloeistof door loopt. Ik krijg van de verpleegkundige een badhanddoek om over de arm te leggen en zodoende het koude gevoel wat terug te dringen. Van al het toedienen heb ik eigenlijk geen bijzondere hinder, ook voel ik me tot het eind toe heel goed. Het enige waar ik op het laatst wat last van heb, is een drukkend, branderig gevoel achter mijn ogen en wat vage hoofdpijn. Maar een paar paracetamollen helpen al snel. Met een gezond gevoel gaan we richting huis, waar we naar de kinderen bellen dat we weer thuis zijn.

Dus al snel zit het huis vol met een aantal kinderen en kleinkinderen. In eerste instantie is iedereen wat huiverig om dat te doen, maar ik voel me nog goed, dus daar moeten we maar van profiteren. En ik hoef niets te doen, ik mag blijven zitten. Maar …….. terwijl het bezoek er is, kruipt er toch een wat vaag gevoel mijn lichaam binnen, een raar gevoel in de darmen, draaierig hoofd en mijn maag gaat raar doen. Het eten staat gelukkig klaar, maar of ik er zelf nog van zal eten …….? Dat durf ik nog niet te zeggen.  Ik hoop dat het niet te erg door zal zetten, maar ik moet er maar wel rekening mee houden dat het slechter zal worden. Afwachten maar! Daarom schrijf ik nu maar vast wat, want ik weet niet wanneer er weer van zal komen. Zo gauw ik de gelegenheid en kracht ervoor heb, hoop ik verder te schrijven.

Het zit erop/erin

Een tijd van rust en ontspanning

Afgelopen dinsdag zijn we thuisgekomen van onze vakantie in Frankrijk. We hebben een paar fijne, ontspannen  weken achter de rug. Het is fijn geweest om op deze manier wat afstand te kunnen nemen van de thuissituatie. Het is raar, maar op de één of andere manier lijkt het dan allemaal wat verder weg. De verwachting die ik had, dat ik niet echt zou kunnen genieten van onze vakantie, is niet uitgekomen. Henk en ik hebben echt de kracht gekregen om alles even naast ons neer te leggen en te genieten van de vele impressies die we op hebben gedaan. Het samen toeren, mooie routes uitzoeken, het bergwandelen met elkaar. Ook hebben we nog een aantal dagen gezelschap gehad van een aantal van onze kinderen en kleinkinderen. Vooral ’s avonds is dat gezellig. Bij koud weer met de hele club samen in de caravan spelletjes doen en bij zacht weer ’s avonds rondom de olielampjes buiten met elkaar wat zitten kletsen of lezen. Heerlijk is dat!  

We hebben dit jaar voor het eerst op de heen- en terugweg overnacht op een camping. Voorgaande jaren reden we altijd gewoon door tot Henk slaap kreeg. Dan stopten we bij een “aire” op de tolweg, zetten de pootjes van de caravan uit, en gingen een paar uurtjes slapen op het al opgemaakte bed in de caravan. Maar een paar jaar geleden zijn we, terwijl we lagen te slapen, bijna overvallen. Doordat Henk wat gerommel hoorde bij de caravan werd hij wakker. Toen hij naar buiten gluurde zag hij drie  ongure types die het slot van de caravandeur al geforceerd hadden. Hij gaf een onmenselijke brul, waarvan de mannen zo schrokken dat ze direct wegrenden en in een auto zonder lampen aan wegstoven. Maar bij ons zat de schrik er danig in. Ik lag bijna naast mijn bed van schrik en mijn hart sloeg op hol. Dat kwam trouwens meer door de brul van Henk, dan van de poging tot inbraak. Maar de slaap was in ieder geval weg, we waren wakker! En de caravandeur was kapot. Ze hadden helemaal door het slot heen gedraaid, zodat hij niet meer op slot kon.

Vorig jaar hebben we toch weer een poging gedaan om zo te overnachten. Maar door mijn angst lag ik steeds zo te manoeuvreren met m’n hoofd dat alle twee mijn oren “vrij” waren om alles te kunnen horen.  En dat ligt niet lekker!  Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar begon natuurlijk te dromen. In mijn droom keek ik naar buiten en zag nog net twee handen bij het raam van iemand die probeerde in te breken. Met als gevolg dat nu Henk wakker schrok van mijn gegil. Nou ja, gegil, meer gepiep. Ik lag te trillen in mijn bed.  

Door deze gebeurtenissen kwam het dat Henk dit jaar onderweg , ’s avonds om 21.00 uur, terwijl we langs een camping reden, ineens voorstelde om hier te overnachten. Ik was blij dat hij het voorstelde, want ik zat aardig tegen de nacht aan te hikken. Dit is ons uiteindelijk heel goed bevallen. Pootjes van de caravan uit, een rustige nacht en dan ’s morgens weer uitgerust verder. Dat kan als je niets afspreekt en als je samen bent.  

We zijn dit keer in drie verschillende streken geweest, de Franse Alpen, de Drôme en de Haute Marne (ten zuidwesten van Lyon). In de laatste streek waren we nog nooit geweest, maar deze is echt de moeite waard. Zelfs de laatste dag, de thuisreis, hebben we relaxt gedaan. Vanaf de A31 dwars door Brabant heen binnendoor via Turnhout richting Breda gereden, om zodoende Antwerpen te omzeilen. Prachtige route was dat! 

Toen we thuiskwamen stond ons een grote verrassing te wachten. Het hele huis was schoon, de ramen buiten gezeemd en de tuin gedaan. Dat is nog eens fijn thuiskomen! Alles uitgepakt, de was in de trommel en klaar waren we. ’s Avonds de kinders op bezoek en foto’s kijken.  

De rest van de week kan ik nu rustig aan doen. Al de gevolgen van de bestralingen zijn ontzettend goed genezen. Tijdens de vakantie heb ik daar nagenoeg geen last van gehad. Dat is echt een groot wonder en een zegen, waar ik de Heere heel dankbaar voor ben. 

Nu probeer ik langzaam te wennen aan het feit dat ik volgende week de eerste chemo moet ondergaan. Het lijkt nog steeds heel ver weg, maar komt toch steeds dichterbij. Ik hoop dat als de tijd aanbreekt, ik me volledig in Gods handen mag overgeven, want daar alleen ben ik veilig. Die rust, dat Hij me terzijde zal staan, heb ik gelukkig tot op heden wel. Bovendien een liefhebbende man en kinderen en ouders om me heen. Wat wil ik nog meer!?

Datum eerste chemo bekend

Vandaag is het zover. We moeten om 10.45 uur in het Beatrix Ziekenhuis zijn en zullen de datum horen wanneer de chemotherapie gaat aanvangen. Gelukkig ben ik aardig opgeknapt van de gevolgen van de bestralingen. Ik moet nog steeds goed smeren om de schade die aangebracht is weer te herstellen, maar heb het idee dat het de goede kant opgaat. Voorlopig blijft het nog wel een paar weken smeren geblazen, maar ja dat moeten we maar voor lief nemen. Ik hoop dat ik er tijdens onze vakantie, die als alles goed is eind van deze week begint, niet al te veel hinder van zal ondervinden. Het zou in ieder geval fijn zijn als de borst weer helemaal hersteld is voordat de chemo’s gaan beginnen. Ik ben benieuwd wat we allemaal nog meer zullen horen. Eigenlijk, diep in mijn hart, wil ik het niet weten, maar ja, we komen er toch niet onderuit, dus dan moet het maar zo snel mogelijk. Des te eerder zijn we er hopelijk weer vanaf en kan ik echt gaan opknappen.

Om 10.40 uur melden we ons bij de oncoloog en hebben een inleidend gesprekje, wat niet echt veel voorstelt. Daarna neemt de oncologieverpleegkundige ons mee naar een klein kamertje om nog het één en ander uit te leggen over de gang van zaken omtrent de chemotherapie en evt. medicijngebruik voor o.a. de misselijkheid.

Terug bij de balie oncologie krijgen we de datum te horen voor het toedienen van de eerste chemo. Die zal plaatsvinden op dinsdag 31 juli a.s. Om 10.30 uur moet ik me melden bij de dagbehandeling. De datum voor de tweede sessie is zonder bijzonders op dinsdag 21 augustus gepland. De maandag daarvoor moet ik eerst bloed laten prikken om te kijken of de bloedwaarden hoog genoeg zijn.

Voordat we huiswaarts gaan moet ik nog naar het laboratorium om bloed te laten prikken, o.a. leverfunctie en nog veel meer aan het aantal vinkjes te zien. ‘k Was al bang dat het een groot aantal buisjes zou zijn, maar het waren er maar twee, dus dat viel gelukkig mee. Sorry, ik ben niet zo’n held als het op bloedprikken aankomt!

Thuisgekomen gaat Henk de caravan van stal halen, want deze moet ingepakt worden. We hopen deze week naar Frankrijk te vertrekken. In principe willen we naar de Franse Alpen, maar we hebben niets afgesproken. Als het weer daar tegenvalt, trekken we gewoon verder en rijden richting mooi weer. Het kan dus nog alle kanten op.

We hopen dat we even alles van ons af kunnen zetten en dat we van de vakantie kunnen genieten. Dat hebben we niet zelf in de hand, maar we hopen dat God met ons mee zal gaan en ons ook weer behouden en uitgerust thuis zal brengen.

De laatste bestraling

Vandaag is het zover. Het is de laatste dag van een lange rij van 28 bestralingen. Het wordt hoog tijd! Lang ging het goed, maar vanaf maandag krijg ik toch behoorlijke problemen met de bestraalde huid. Hij ziet nogal rood en voelt verbrand aan, maar vervelender is, dat de huid op een bepaalde plek ook open gaat en dat vind ik erg jammer. Het schijnt dat de huid in de komende twee weken ook nog verder open kan gaan, want de stralingen blijven nog enkele weken doorwerken. Ik heb al verschillende zalfjes gekregen en aanwijzingen ter verlichting en genezing, maar na een vanmiddag ingelast bezoekje aan de arts in Dordrecht, denkt zij eerder dat het  een bacterie is die de kop op steekt.  Ik hoop maar van niet. Na lang denken en overwegen krijg ik van haar weer een ander zalfje voorgeschreven en weer een heleboel aanwijzingen hoe ermee om te gaan. Ik zie onderhand tussen de bomen het bos niet meer. Nu ging het zolang goed en gaat het toch op het eind nog fout. Jammer hoor. Hier word ik toch wel een beetje down van. Over twee weken hopen we met vakantie te gaan, maar wie zegt dat het dan over zal zijn? Als er na drie dagen geen verbetering is, moet ik contact op nemen met mijn arts van de Daniël den Hoed in Rotterdam. Ik hoop maar dat het niet nodig zal zijn.

Wat de vermoeidheid betreft, hier heb ik totaal geen last van gehad. Ik heb al die weken van bestralen door kunnen werken. Dat is echt iets om heel dankbaar voor te zijn. Onvoorstelbaar, dit had ik nooit durven denken. Ik moet maar proberen om vooral mijn zegeningen te tellen en de rest aan God over te geven. Ik hoop dat ik zover kan komen. Op het ogenblik is dit nog wat moeilijk.

De dag voordat we met vakantie hopen te gaan, hebben we nog een afspraak met de oncoloog van het Beatrix Ziekenhuis in Gorinchem. Dan zal de datum bekend worden wanneer de chemotherapie begint, maar daar wil ik nu eigenlijk nog niet aan denken. Eerst maar hopen dat we op vakantie mogen en daarvan proberen te genieten!

Pruik

Vanmiddag is het zover,........ we gaan een pruik uitzoeken. De bewuste mevrouw van de haarstudio zou om 15.30 uur aanwezig zijn, maar arriveert door het drukke verkeer pas tegen 16.30 uur. Zodoende zitten Henk, de meiden en ik al een hele poos in een zekere spanning, want het is niet zomaar wat .... een pruik uitzoeken, omdat je weet dat je kaal gaat worden.

Vanwege de tijd praten we maar niet te lang, maar beginnen we snel met het uitzoeken van een geschikte pruik die bij mij past. Van te voren had ik al enkele foto's van mijn haar doorgestuurd, zodat ze wat gerichter kon zoeken. Er komen dan ook pruiken uit de dozen, die zo op het eerste gezicht aardig bij mij passen. Allemaal met lang haar en met ongeveer dezelfde kleur(en) die ik in mijn haar heb. Maar steeds als ik een pruik opzet, schrik ik en word ik bang als ik het resultaat zie. De één is toch te blond, de ander te jong, sommige vind ik ronduit tuttig. Al snel denk ik dat er niets voor mij bij zit. Maar dan komt er toch nog een pruik uit een doos, die qua kleurcombinatie heel goed bij mijn eigen haar past. Ik heb namelijk heel wat verschillende kleuren in mijn haar zitten: grijs, een soort rood/bruin en enkele helblonde strengen.

Als ik deze opgezet krijg en in de spiegel kijk, is iedereen gelijk helemaal enthousiast! Wat een jonge moeder, ik ben net een jonge blom (zeggen ze :)). Ik bekijk mijzelf nog eens uitgebreid in de spiegel, ook van achteren natuurlijk en ..... wat ik zie bevalt me wel. Iedereen wil toch graag mooi zijn? Al is het natuurlijk niet helemaal reëel, want als deze pruik weer afgaat, als na verloop van tijd mijn eigen haar weer gaat groeien, val ik natuurlijk wel in een enorm gat. Ik besluit deze pruik te nemen, want als je al niet lekker in je vel zit straks, is het toch wel fijn om er een beetje aantrekkelijk uit te zien. Dat is ook heel wat waard, ook al is het nep. Misschien krijg ik nog wel spijt als ik hem vaarwel moet zeggen!

Nou zit ik hier wel grote praat te doen, maar .......... na het eten, tijdens de afwas, moet ik toch wel een paar traantjes wegpinken. Je kunt jezelf wel opgewekt en vrolijk voordoen, maar de realiteit is toch anders. Het zet me toch weer stil bij wat me nog te wachten staat en dat staat me helemaal niet aan, daar zie ik nog steeds heel er tegenop.

Tot nog toe heb ik echter nog steeds niet te klagen, want hoewel ik al 17 bestralingen achter de rug heb, voel ik me naar omstandigheden nog heel goed. Ik mag en kan nog steeds mijn werk doen. Het voelt als een voorrecht, dat ik het nog kan en ik geniet er des te meer van. De Heere is tot nu toe heel goed voor me en Hij zal dit altijd voor me blijven, hoe het ook zal gaan. Dat weet ik zeker!