 |
| CT-scanner |
vrijdag 27 april 2012
CT-scan
Het is vrijdag 27 april. Vanavond hopen onze zoon Johan en Lydia hun verloving te vieren. Om 14.00 uur worden we weer verwacht in de Daniël den Hoed voor de CT-scan. We zijn vrij snel aan de beurt. De scan wordt gemaakt in een tunnelvormig röntgenapparaat. In de tunnel zit een ring die om het te onderzoeken deel van het lichaam heen draait en zo van elke millimeter foto's neemt. Er worden op bepaalde punten kleine prikjes in de huid gemaakt die met lood gevuld worden. Een soort tatoeage, die nooit meer helemaal weggaat. Zo weet men precies welk gedeelte bestraald moet worden. Het is heel belangrijk dat je goed en gemakkelijk ligt, want bij elke bestraling, moet je op exact dezelfde manier gaan liggen.
Ik krijg nu ook de datum van de patiëntenvoorlichting en de eerste bestraling te horen: woensdag 9 mei, in Dordrecht. Nu hebben we iets tastbaars om naar toe te leven, maar ............ eerst hopen we volgende week met onze kinderen een midweekje naar de Eifel in Duitsland te gaan. Helaas, Leendert Jan, Elze Marie en Hannah kunnen niet mee. Maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben! We hopen ervan te genieten!
woensdag 25 april 2012
De voorbereiding voor de bestralingen
 |
| Daniël den Hoed kliniek |
 |
| Wachtruimte |
We worden doorverwezen naar de wachtkamer van de arts die
mij onder controle zal houden. Dit blijkt een heel aardig vrouwtje te zijn.
Echt iemand die voor dit werk geknipt is. Ze doet haar uiterste best om er voor
te zorgen dat ik direct na de meivakantie met de bestralingen kan beginnen. De
CT-scan stond door een vergissing van haar op de donderdag in de meivakantie
gepland. Daar ze wist dat wij dan een midweekje weg zouden gaan, heeft ze echt alles
op alles gezet om dit toch deze week nog te doen. En het is haar gelukt! A.s.
vrijdag kan ik hiervoor al terecht. Alleen niet in Dordrecht, maar in
Rotterdam. Nou ja , dat moet dan maar. Dan hoor ik ook wanneer de eerste
bestraling zal plaatsvinden. En ……. ik zal dus al snel alleen naar Rotterdam
moeten rijden!
 |
| Bij de radiotherapeut-oncoloog in Daniël den Hoed. Aardige vrouw ! |
maandag 23 april 2012
In afwachting van de bestralingen
 |
| Wat blijft er straks nog van mijn haar over ? |
Nu is het wachten op een oproep voor de bestralingen. Ik heb aangegeven deze het
liefst in Dordrecht te krijgen, dan kan ik ook, als ik het wil, met eigen
vervoer. Zelf naar Rotterdam rijden, naar de Daniël den Hoed Kliniek, zie ik niet zitten. Misschien
ga ik ook wel met de taxi. Velen raden dit aan. We zien nog wel.
Ondertussen brengen we nog een bezoek aan de
oncologieverpleegkundige. Zij legt ons uit wat voor kuur ik zal moeten
ondergaan. Het zal de zogeheten FEC kuur zijn. Ook geeft zij ons informatie
over de eventuele bijwerkingen hiervan en die vind ik niet mis:
- Volledige haaruitval (dit begint na + 2 tot 3 weken)
- Misselijkheid, verminderde eetlust
- Diarree
- Irritatie van de mond
- Bloedvaten in de arm kunnen geïrriteerd en pijnlijk raken
- Invloed op de werking van het beenmerg
- Je kunt vervroegd in de overgang raken ( hier heb ik in ieder geval geen last van, dat ben ik al)
Je kunt dat allemaal maar beter niet weten, want het lijkt
me beslist geen pretje.
We moeten het in deze weken allemaal gaan verwerken en
moeten nu gaan nadenken over zaken als: wil ik een pruik, of neem ik
hoofddoekjes, of allebei? Ik moet gaan
wennen aan het idee, dat ik helemaal kaal zal worden. Hoe zal ik er dan
uitzien? Zal ik erg naar zijn van de chemo’s? Zal ik er goed doorheen komen? Dit
maakt me beslist niet vrolijk en erg onzeker. Ik kan niet meer onbevangen blij zijn. Steeds
komt alles wat me te wachten staat mij voor ogen en dan wordt de blijdschap weer getemperd.
Maar …… ik besef steeds meer, dat dit niet over zal gaan als ik zo op mezelf
blijf zien, maar dat ik het oog naar boven moet slaan, om alles van Hem te
verwachten en al mijn angsten en noden bij Hem te brengen. Niet dat ik dat niet
doe, maar ik blijf toch maar in datzelfde kringetje ronddraaien. Het is zo’n innerlijke worsteling! Ik hoop dat Hij het zelf van mij over zal nemen, zodat ik eindelijk
eens rust krijg in mijn hoofd.
Ik kreeg zojuist een kaartje met de tekst uit 1 Korinthe
10 vers 13, waar staat:
"Ulieden heeft geen verzoeking bevangen dan menselijke; doch God is getrouw, Die u niet zal laten verzocht worden boven hetgeen gij vermoogt; maar Hij zal met de verzoeking ook de uitkomst geven, opdat gij ze kunt verdragen."
Dit had ik nu net nodig! Als
ik dat nu maar in het oog mag houden en mezelf aan Zijn Vaderlijke zorg mag
toevertrouwen, dan is het goed. Als ik dat nu eens zal mogen ervaren, wat zal ik, ondanks alles, dan gelukkig zijn!
Definitieve uitslag
Op dinsdag 10 april, één dag na Pasen, is het eindelijk zover. Vol spanning gaan we 's middags op weg naar het ziekenhuis. Wat zullen we te horen krijgen? Hier hangt veel vanaf. Is de schildwachtklier schoon? Kunnen we volstaan met alleen bestralingen? O, we hopen het zo!
Eindelijk worden we door de mammacareverpleegkundige opgehaald. Je komt in een klein, apart kamertje te zitten en het wachten is op de chirurg. Ondertussen wordt er al het één en ander opgezocht op de computer. Ja hoor, daar komt ze. Ons hart slaat een slag over. Nu krijgen we het te horen! Eerst vertelt ze ons het goede nieuws. Dat doen ze meestal, denk ik. De schildwachtklier is schoon, er zijn dus geen uitzaaiingen en er hoeft dus geen tweede operatie te volgen. Ik haal opgelucht adem. Misschien kom ik er toch nog goed vanaf! Op de snijvlakken van de wond zaten nog wel enkele stipjes tumorweefsel, maar dat kan wel met een flinke bestraling gedood worden.
...... Maar dan komt het volgende: de tumor is wel van gradatie 3, dit zegt mij niets, maar Henk schrikt al, want dat is een agressieve, sneldelende tumor. Dit, in combinatie met de grootte (1,1 cm) en ook mijn leeftijd, betekent dat er naast 25 tot 35 bestralingen, toch ook ............. een chemokuur geadviseerd wordt! Dit wil ik niet horen, dit kan toch niet en dit wil ik niet! Toch een chemokuur! Dit woord is zo angstwekkend. Vragen van ons hierover, worden doorverwezen naar de oncoloog. Hier heeft de chirurg niet genoeg verstand van.
Zo gaan we ontredderd naar huis. Op vrijdag 13 april moeten we naar de oncoloog, die ons nog wijzer moet maken en waar we met onze dringende vragen terecht kunnen.
Onderweg naar huis proberen we een manier te vinden, om maar onder de chemokuur uit te komen.
Misschien bij een amputatie van de gehele borst? Zo redeneren wij, missschien hoeft het dan niet? Wie weet! Dit idee houdt ons de rest van de week een beetje staande tot we bij de oncoloog komen. We laten haar eerst van alles uitleggen en leggen daarna ons plannetje voor. Maar ........ zij schudt haar hoofd. Nee! Ook dan wordt een chemokuur geadviseerd, want het risico van minuscuul kleine uitzaaiingen blijft bestaan. En als deze ooit aan het licht komen, kunnen ze niet meer door chemokuren worden genezen. Er kan dan alleen nog maar levenrekkend behandeld worden. Dat is een klap!! Want als je geen chemokuur doet en het komt terug? Wie zegt dat ik tot die 78% behoor, waar het niet terugkomt? Dan vergeef ik het mezelf nooit. Het is alleen zo dubbel. Ik voel me goed en moet me ziek laten maken! Ik zie me daar al liggen aan zo'n infuus. Ik kan de gedachte niet verdragen. Voor de zekerheid vragen we wel een second opinion aan. Maar ondertussen wordt alles al in gang gezet. Binnen enkele weken kan ik een oproep krijgen voor de bestralingen. Zo gaan we verslagen naar huis.
Dit neemt ons zo in beslag dat we bijna zouden vergeten, dat we toch ook reden voor dankbaarheid hebben, want mijn lymfeklieren zijn schoon, dus het is niet uitgezaaid en hierdoor hoef ik ook geen tweede operatie te ondergaan. Hier moeten we God toch voor danken! Het had nog erger kunnen zijn. Ik kan nog genezen!
Eindelijk worden we door de mammacareverpleegkundige opgehaald. Je komt in een klein, apart kamertje te zitten en het wachten is op de chirurg. Ondertussen wordt er al het één en ander opgezocht op de computer. Ja hoor, daar komt ze. Ons hart slaat een slag over. Nu krijgen we het te horen! Eerst vertelt ze ons het goede nieuws. Dat doen ze meestal, denk ik. De schildwachtklier is schoon, er zijn dus geen uitzaaiingen en er hoeft dus geen tweede operatie te volgen. Ik haal opgelucht adem. Misschien kom ik er toch nog goed vanaf! Op de snijvlakken van de wond zaten nog wel enkele stipjes tumorweefsel, maar dat kan wel met een flinke bestraling gedood worden.
...... Maar dan komt het volgende: de tumor is wel van gradatie 3, dit zegt mij niets, maar Henk schrikt al, want dat is een agressieve, sneldelende tumor. Dit, in combinatie met de grootte (1,1 cm) en ook mijn leeftijd, betekent dat er naast 25 tot 35 bestralingen, toch ook ............. een chemokuur geadviseerd wordt! Dit wil ik niet horen, dit kan toch niet en dit wil ik niet! Toch een chemokuur! Dit woord is zo angstwekkend. Vragen van ons hierover, worden doorverwezen naar de oncoloog. Hier heeft de chirurg niet genoeg verstand van.
Zo gaan we ontredderd naar huis. Op vrijdag 13 april moeten we naar de oncoloog, die ons nog wijzer moet maken en waar we met onze dringende vragen terecht kunnen.
Onderweg naar huis proberen we een manier te vinden, om maar onder de chemokuur uit te komen.
Misschien bij een amputatie van de gehele borst? Zo redeneren wij, missschien hoeft het dan niet? Wie weet! Dit idee houdt ons de rest van de week een beetje staande tot we bij de oncoloog komen. We laten haar eerst van alles uitleggen en leggen daarna ons plannetje voor. Maar ........ zij schudt haar hoofd. Nee! Ook dan wordt een chemokuur geadviseerd, want het risico van minuscuul kleine uitzaaiingen blijft bestaan. En als deze ooit aan het licht komen, kunnen ze niet meer door chemokuren worden genezen. Er kan dan alleen nog maar levenrekkend behandeld worden. Dat is een klap!! Want als je geen chemokuur doet en het komt terug? Wie zegt dat ik tot die 78% behoor, waar het niet terugkomt? Dan vergeef ik het mezelf nooit. Het is alleen zo dubbel. Ik voel me goed en moet me ziek laten maken! Ik zie me daar al liggen aan zo'n infuus. Ik kan de gedachte niet verdragen. Voor de zekerheid vragen we wel een second opinion aan. Maar ondertussen wordt alles al in gang gezet. Binnen enkele weken kan ik een oproep krijgen voor de bestralingen. Zo gaan we verslagen naar huis.
Dit neemt ons zo in beslag dat we bijna zouden vergeten, dat we toch ook reden voor dankbaarheid hebben, want mijn lymfeklieren zijn schoon, dus het is niet uitgezaaid en hierdoor hoef ik ook geen tweede operatie te ondergaan. Hier moeten we God toch voor danken! Het had nog erger kunnen zijn. Ik kan nog genezen!
Na de operatie
De eerste paar dagen na de operatie vallen niet mee. Vooral om de pijn in mijn oksel. Ik durf mijn arm amper te bewegen.Het lijkt wel of er tien klieren weggehaald zijn! Nu merk ik dat lichaam en geest samenwerken. Mijn lichaam lijdt pijn en daardoor voel ik me tamelijk depri en echt zielig.
's Zondags wil ik eigenlijk mee naar de kerk gaan, maar Henk steekt hier een stokje voor. Hij zegt dat ik op bed moet gaan liggen en zo naar een preek luisteren. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, wel voor mijn arm natuurlijk, ...... maar niet om naar een preek te luisteren. Ik heb geprobeerd wakker te blijven, maar uiteindelijk ....... werd ik bij de slotzang pas weer wakker! 's Middags maar weer naar bed gegaan en 's avonds nu toch maar beneden, zittend op de bank een preek geluisterd. Dat ging gelukkig beter! In de loop van de avond was er een kentering. Ik had het gevoel dat ineens de ergste pijn weg was. Gelukkig! Dan voel je je een ander mens.
De volgende dag kwam mijn lieve, trouwe schoonzus het zware werk voor mij doen, zoals stofzuigen en was ophangen. Heerlijk dat er dan iemand is die dit op zich neemt. Ook de dochters waren van de partij voor de zwaardere klusjes. In de loop van de dag voelde ik me echter steeds meer opknappen en kon mijn arm al aardig bewegen. En het is nu eenmaal zo, zo gauw ik denk dat ik het weer zelf kan, doe ik het ook! En het lukt meestal nog ook.
Donderdag (een week na de operatie) heb ik me weer beter gemeld en ben ik op school weer aan de gang gegaan, tot verbazing van vele collega's, maar ..... het was heerlijk! Ook in het verpleeghuis nam ik mijn plekje weer in. Dat is zo'n goede ontspanning! Ik heb het dan ook wel heel goed getroffen, want het werk dat ik mag doen, is voor mij tevens een hobby. En dat kan ik niet zeggen van het huishouden, helaas!
Het is nu wachten op de uitslag. Die is pas de dinsdag na Pasen. Bijna drie weken na de operatie. Enerzijds is het fijn, omdat je bang bent voor de uitslag en zolang je nog niets weet, hoef je je er ook nog niet druk om te maken. Anderzijds zou je toch ook wel willen weten waar je aan toe bent. De spanning loopt steeds meer op. Er zijn momenten dat de angst voor de uitslag opspeelt en dan weer kun je het makkelijk loslaten.
De laatste week voor de uitslag valt in de laatste lijdensweek voor het sterven van de Heere Jezus. Op een ochtend kwam de angst voor de uitslag en voor eventuele chemokuren zo op me af. Ik moest denken aan onze Heere Jezus die in Gethsémané vol angst bad: "Mijn Vader! Indien deze drinkbeker van Mij niet kan voorbijgaan, tenzij dat Ik hem drinke, Uw wil geschiede!" En ik heb het ook gevraagd, of deze drinkbeker van mij voorbij zou mogen gaan, en met grote moeite moest ik toch zeggen: Maar niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Dat is wel moeilijk, maar toch is die weg het beste. Want Zijn weg is goed!
's Zondags wil ik eigenlijk mee naar de kerk gaan, maar Henk steekt hier een stokje voor. Hij zegt dat ik op bed moet gaan liggen en zo naar een preek luisteren. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, wel voor mijn arm natuurlijk, ...... maar niet om naar een preek te luisteren. Ik heb geprobeerd wakker te blijven, maar uiteindelijk ....... werd ik bij de slotzang pas weer wakker! 's Middags maar weer naar bed gegaan en 's avonds nu toch maar beneden, zittend op de bank een preek geluisterd. Dat ging gelukkig beter! In de loop van de avond was er een kentering. Ik had het gevoel dat ineens de ergste pijn weg was. Gelukkig! Dan voel je je een ander mens.
De volgende dag kwam mijn lieve, trouwe schoonzus het zware werk voor mij doen, zoals stofzuigen en was ophangen. Heerlijk dat er dan iemand is die dit op zich neemt. Ook de dochters waren van de partij voor de zwaardere klusjes. In de loop van de dag voelde ik me echter steeds meer opknappen en kon mijn arm al aardig bewegen. En het is nu eenmaal zo, zo gauw ik denk dat ik het weer zelf kan, doe ik het ook! En het lukt meestal nog ook.
Donderdag (een week na de operatie) heb ik me weer beter gemeld en ben ik op school weer aan de gang gegaan, tot verbazing van vele collega's, maar ..... het was heerlijk! Ook in het verpleeghuis nam ik mijn plekje weer in. Dat is zo'n goede ontspanning! Ik heb het dan ook wel heel goed getroffen, want het werk dat ik mag doen, is voor mij tevens een hobby. En dat kan ik niet zeggen van het huishouden, helaas!
Het is nu wachten op de uitslag. Die is pas de dinsdag na Pasen. Bijna drie weken na de operatie. Enerzijds is het fijn, omdat je bang bent voor de uitslag en zolang je nog niets weet, hoef je je er ook nog niet druk om te maken. Anderzijds zou je toch ook wel willen weten waar je aan toe bent. De spanning loopt steeds meer op. Er zijn momenten dat de angst voor de uitslag opspeelt en dan weer kun je het makkelijk loslaten.
De laatste week voor de uitslag valt in de laatste lijdensweek voor het sterven van de Heere Jezus. Op een ochtend kwam de angst voor de uitslag en voor eventuele chemokuren zo op me af. Ik moest denken aan onze Heere Jezus die in Gethsémané vol angst bad: "Mijn Vader! Indien deze drinkbeker van Mij niet kan voorbijgaan, tenzij dat Ik hem drinke, Uw wil geschiede!" En ik heb het ook gevraagd, of deze drinkbeker van mij voorbij zou mogen gaan, en met grote moeite moest ik toch zeggen: Maar niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Dat is wel moeilijk, maar toch is die weg het beste. Want Zijn weg is goed!
vrijdag 20 april 2012
De operatie
De tijd voor de operatie verloopt rustig. Ik ben niet bang of angstig en zie niet echt tegen de operatie op. Met het vertrouwen dat God bij mij is, leef ik naar de operatie toe. Ik heb Hem gevraagd of ik de nacht vóór de operatie niet wakker hoef te liggen en wat denk je? Ik slaap als een roos. Net als de dichter van Psalm 3: "Ik lag en sliep gerust, van 's Heeren trouw bewust." Na een goede nachtrust gaan we de volgende dag op weg naar het ziekenhuis. Eerst moeten we naar Dordrecht, naar het Albert Schweitzer Ziekenhuis, locatie Amstelwijck. Hier moet een radioactieve vloeistof ingespoten worden, die de schildwachtklier duidelijk zichtbaar zal maken. Gelukkig lukt dit goed. Dan gaan we op weg naar Gorinchem, het Beatrixziekenhuis. Daar wordt eerst een ijzerdraadje in de tumor ingebracht, zodat de chirurg precies kan zien, waar deze zit. Ook dit valt best mee, het is lang niet zo erg als ik had gedacht. Als dat gebeurd is, mogen we zelf naar de afdeling lopen waar ik opgenomen zal worden, voordat ik naar de operatiekamer gebracht wordt. Als we de zaal oplopen, zien we daar onze kennis uit de kerk al liggen. Zij heeft de operatie al achter de rug en is nog erg slaperig. We liggen dus naast elkaar op de zaal! In ieder geval een stukje bekendheid! Nadat alle gegevens door de verpleegkundige zijn doorgenomen moet ik mijn operatiejasje aan gaan doen en dan maar afwachten tot ik word opgehaald. Gelukkig heb ik nog steeds geen last van zenuwen.Ik laat alles rustig over mij heenkomen.
Al heel snel wordt ik opgehaald om me voor te bereiden voor de operatie. Daar ga ik dan! Henk loopt mee naar de lift. Met zijn allen gaan we de lift in en dan komt het moment dat je elkaar los moet laten. Die blik van mijn lieve Hendrik, zal ik niet snel vergeten. Dan moet je elkaar laten gaan, ieder een kant op, alleen. Hoewel, .... niet alleen, nee, in de handen van mijn Hemelse Vader, die over mij zal waken! Maar ...als we zo verder gaan, begint er toch ineens wat te knijpen in mijn buik en direct begin ik te bidden of de Heere dat weg wil nemen en bij mij wil blijven. En ...... weg is het, direct! In alle rust ga ik verder en worden de voorbereidingen getroffen voor de operatie. Op de operatietafel wensen ze me een fijne droom toe en dan loopt de narcose in mijn aderen. Het laatste wat ik weet is dat ik hevig begin te hoesten van een of ander gas die in mijn longen komt en dan ....... weet ik niets meer.
Langzaam kom ik bij, ik hoor van alles om mij heen. Voorzichtig probeer ik te kijken, maar het lukt nog niet. Mijn ogen willen nog niet open. Heel langzaam probeer ik het steeds weer, maar te veel om me heen kijken moet ik niet doen, want dan wordt mijn maag zo weeïg! Ondanks de medicijnen tegen de misselijkheid die ik vooraf heb gekregen, blijft mijn maag toch een beetje opspelen. Voorzichtigheid is dus geboden. Als een van de laatsten word ik teruggebracht naar de zaal. Ondertussen ben ik al aardig bijgekomen en wat mij direct opvalt is de pijn in mijn oksel. Ik had verwacht dat de borstwond pijnlijk zou zijn, maar die voel ik niet. Alleen een snijdende pijn, waar de schildwachtklier is weggehaald. Dit valt me behoorlijk tegen! Ik durf mijn arm amper te bewegen.
Het is ondertussen tegen vijf uur in de middag en er komt iemand langs met warm eten. Een klein beetje wil ik toch wel proberen, want ik begin wel te voelen dat ik de hele dag nog niets op heb. Henk is ondertussen naar huis gegaan om te gaan eten en het één en ander door te bellen. We krijgen te horen dat we naar huis mogen als ik een stukje heb gelopen en naar het toilet geweest ben. Nou dat hoeven ze mij geen tweede keer te zeggen. Mijn buurvrouw is direct na het eten al naar huis gegaan en ik ben echt van plan om haar voorbeeld te volgen. Snel frommel ik mijn duster om me heen en probeer in mijn sloffen te stappen. Voorzichtig, zonder dat er een zuster bij is, schuifel ik naar het toilet, net buiten de zaal. En ja hoor, het gaat! Ik word niet duizelig. Ik geef het gauw door aan de zuster en zij zegt dat ik dan inderdaad naar huis mag. Snel bel ik Henk, dat hij me direct op kan komen halen. Ik blijf geen moment langer in dat zweterige ziekenhuisbed. Er gaat niets boven je eigen bedje thuis. Daar is het 's nachts tenminste rustig. Om half 9 is Henk er, inclusief rolstoel. Jawel, .... ik word netjes in de rolstoel naar de auto gereden. Laat Hendrik maar zorgen!
Om 9 uur 's avonds zijn we thuis. En daar zit ik dan, op de bank. Nu voel ik pas hoe moe ik ben en ook dat ik heel veel pijn heb. Ik moet van Henk direct naar bed! En dat doe ik graag. Met een sterke pil, die de pijn goed verdooft, want alleen met een een paar paracetamollen weet ik zeker dat ik niet in slaap kom. Ik voel me nu echt ziek van de pijn en moet m'n best doen om niet een potje te gaan liggen huilen. Maar dat hoort er misschien wel bij!?
Al heel snel wordt ik opgehaald om me voor te bereiden voor de operatie. Daar ga ik dan! Henk loopt mee naar de lift. Met zijn allen gaan we de lift in en dan komt het moment dat je elkaar los moet laten. Die blik van mijn lieve Hendrik, zal ik niet snel vergeten. Dan moet je elkaar laten gaan, ieder een kant op, alleen. Hoewel, .... niet alleen, nee, in de handen van mijn Hemelse Vader, die over mij zal waken! Maar ...als we zo verder gaan, begint er toch ineens wat te knijpen in mijn buik en direct begin ik te bidden of de Heere dat weg wil nemen en bij mij wil blijven. En ...... weg is het, direct! In alle rust ga ik verder en worden de voorbereidingen getroffen voor de operatie. Op de operatietafel wensen ze me een fijne droom toe en dan loopt de narcose in mijn aderen. Het laatste wat ik weet is dat ik hevig begin te hoesten van een of ander gas die in mijn longen komt en dan ....... weet ik niets meer.
Langzaam kom ik bij, ik hoor van alles om mij heen. Voorzichtig probeer ik te kijken, maar het lukt nog niet. Mijn ogen willen nog niet open. Heel langzaam probeer ik het steeds weer, maar te veel om me heen kijken moet ik niet doen, want dan wordt mijn maag zo weeïg! Ondanks de medicijnen tegen de misselijkheid die ik vooraf heb gekregen, blijft mijn maag toch een beetje opspelen. Voorzichtigheid is dus geboden. Als een van de laatsten word ik teruggebracht naar de zaal. Ondertussen ben ik al aardig bijgekomen en wat mij direct opvalt is de pijn in mijn oksel. Ik had verwacht dat de borstwond pijnlijk zou zijn, maar die voel ik niet. Alleen een snijdende pijn, waar de schildwachtklier is weggehaald. Dit valt me behoorlijk tegen! Ik durf mijn arm amper te bewegen.
Het is ondertussen tegen vijf uur in de middag en er komt iemand langs met warm eten. Een klein beetje wil ik toch wel proberen, want ik begin wel te voelen dat ik de hele dag nog niets op heb. Henk is ondertussen naar huis gegaan om te gaan eten en het één en ander door te bellen. We krijgen te horen dat we naar huis mogen als ik een stukje heb gelopen en naar het toilet geweest ben. Nou dat hoeven ze mij geen tweede keer te zeggen. Mijn buurvrouw is direct na het eten al naar huis gegaan en ik ben echt van plan om haar voorbeeld te volgen. Snel frommel ik mijn duster om me heen en probeer in mijn sloffen te stappen. Voorzichtig, zonder dat er een zuster bij is, schuifel ik naar het toilet, net buiten de zaal. En ja hoor, het gaat! Ik word niet duizelig. Ik geef het gauw door aan de zuster en zij zegt dat ik dan inderdaad naar huis mag. Snel bel ik Henk, dat hij me direct op kan komen halen. Ik blijf geen moment langer in dat zweterige ziekenhuisbed. Er gaat niets boven je eigen bedje thuis. Daar is het 's nachts tenminste rustig. Om half 9 is Henk er, inclusief rolstoel. Jawel, .... ik word netjes in de rolstoel naar de auto gereden. Laat Hendrik maar zorgen!
Om 9 uur 's avonds zijn we thuis. En daar zit ik dan, op de bank. Nu voel ik pas hoe moe ik ben en ook dat ik heel veel pijn heb. Ik moet van Henk direct naar bed! En dat doe ik graag. Met een sterke pil, die de pijn goed verdooft, want alleen met een een paar paracetamollen weet ik zeker dat ik niet in slaap kom. Ik voel me nu echt ziek van de pijn en moet m'n best doen om niet een potje te gaan liggen huilen. Maar dat hoort er misschien wel bij!?
De uitslag
Vijf dagen na het onderzoek, dinsdag 28 februari, moeten we terug voor de uitslag van het weefsel. Een heel spannende tijd. Het ene moment heb ik vrede, de andere keer ben ik bang. Thuis, voor de gezinsleden en voor anderen die hun meeleven tonen, kan ik me heel opgewekt houden en ik voel me ook gedragen door God. Het is goed wat Hij doet. Op dinsdag ga ik gewoon naar mijn werk, heerlijk die afleiding. Je kunt daar niet teveel nadenken over jezelf. Vaak komen collega's langs om te vragen hoe het gaat en ik kan ze nog steeds in het ongewisse laten, want ik weet zelf ook nog niets. Maar hoe dichterbij het tijdstip komt dat we moeten opstappen, hoe stiller ik word. Als het zover is, komt Henk me ophalen bij de leerlingenbalie. Na veel wensen van sterkte gaan we op weg naar het ziekenhuis. In de wachtkamer van de poli chirurgie aangekomen krijg ik het opeens spaans benauwd. De onzekerheid en angst vliegt me aan en ik kan me nauwelijks goed houden. Je kunt toch niet gaan zitten huilen tussen al die mensen! Wat moeten ze wel niet denken! Telkens als de deur van de artsenkamer open gaat denk ik: "Nu is het zover, nu krijg ik mijn vonnis te horen". "Straks weet ik het!" Ik bid hevig tot God of het alstublieft mee mag vallen en dat de tumor goedaardig mag zijn, maar ...... ergens ......... diep van binnen, weet ik dat het niet goed zal zijn. Dat ik deze weg zal moeten gaan!
Als we binnengeroepen worden krijgen we inderdaad te horen dat het weefsel kwaadaardig is. Toch schrik ik hier nog van. Ik heb gehoopt, tegen beter weten in, dat het toch nog mee zou vallen. Maar nu weten we het definitief. Het is zeker: ik heb borstkanker! Er zit een tumor van ongeveer 1,1 cm in mijn borst.
Er zal een borstbesparende operatie moeten volgen en daarna in ieder geval 25 tot 35 bestralingen. Verder vertellen ze nog niets. Alle afspraken zijn al voor ons gemaakt, zoals het gesprek met de mammaverpleegkundige, anaesthesist, oncoloog en dag van operatie.
De afspraak bij de mammaverpleegkundige is al de vrijdag erop. Zij legt ons alles uit omtrent de operatie, hoe dat in zijn werk zal gaan. We krijgen een hele map mee, met van alles erin. Van foldertjes over uiterlijke verzorging voor mensen met kanker, pruiken voor als het haar uitvalt tijdens chemokuren, revalidatie voor mensen met kanker en nog veel meer. Ik ben zelf al aan het rekenen geslagen wanneer ik overal weer vanaf kan zijn. Zo zit een mens, tenminste .... ik wel .... in elkaar. Zelf de regie, de touwtjes, in handen houden. We willen graag met de meivakantie een midweek met de kinderen op vakantie naar de Eifel in Duitsland. Kunnen de bestralingen daarna dan beginnen? Dan ben ik precies vóór de zomervakantie weer overal vanaf! Enz. Enz.
Maar dan tipt zij een ander onderwerp aan. Houdt u er rekening mee dat er ook chemokuren kunnen volgen? ......... Wat? Chemokuren????? Nee toch. Dat is niet eerlijk! Dat heeft de chirurg helemaal niet genoemd! Daar gaat heel mijn zorgvuldig uitgewerkte planning. Helemaal onderuit! Dit is wel een heel grote schrik, een heel angstig toekomstbeeld. Helemaal verslagen gaan we naar huis. Dat woord CHEMO, ik kan en wil het niet meer horen. Alles in mij komt in opstand.
Ik probeer vrede te zoeken bij God en alles in Zijn Handen te leggen, maar het is een hele worsteling. Ik weet zeker dat Hij bij mij is, maar ik voel het niet!! Ik mis Zijn nabijheid zo en die heb ik zo heel hard nodig! Ik ben zo verward! Maar ook dat weet Hij en ik blijf op Hem hopen. We weten ook dat er vele bidders om ons heenstaan.
Als we binnengeroepen worden krijgen we inderdaad te horen dat het weefsel kwaadaardig is. Toch schrik ik hier nog van. Ik heb gehoopt, tegen beter weten in, dat het toch nog mee zou vallen. Maar nu weten we het definitief. Het is zeker: ik heb borstkanker! Er zit een tumor van ongeveer 1,1 cm in mijn borst.
Er zal een borstbesparende operatie moeten volgen en daarna in ieder geval 25 tot 35 bestralingen. Verder vertellen ze nog niets. Alle afspraken zijn al voor ons gemaakt, zoals het gesprek met de mammaverpleegkundige, anaesthesist, oncoloog en dag van operatie.
De afspraak bij de mammaverpleegkundige is al de vrijdag erop. Zij legt ons alles uit omtrent de operatie, hoe dat in zijn werk zal gaan. We krijgen een hele map mee, met van alles erin. Van foldertjes over uiterlijke verzorging voor mensen met kanker, pruiken voor als het haar uitvalt tijdens chemokuren, revalidatie voor mensen met kanker en nog veel meer. Ik ben zelf al aan het rekenen geslagen wanneer ik overal weer vanaf kan zijn. Zo zit een mens, tenminste .... ik wel .... in elkaar. Zelf de regie, de touwtjes, in handen houden. We willen graag met de meivakantie een midweek met de kinderen op vakantie naar de Eifel in Duitsland. Kunnen de bestralingen daarna dan beginnen? Dan ben ik precies vóór de zomervakantie weer overal vanaf! Enz. Enz.
Maar dan tipt zij een ander onderwerp aan. Houdt u er rekening mee dat er ook chemokuren kunnen volgen? ......... Wat? Chemokuren????? Nee toch. Dat is niet eerlijk! Dat heeft de chirurg helemaal niet genoemd! Daar gaat heel mijn zorgvuldig uitgewerkte planning. Helemaal onderuit! Dit is wel een heel grote schrik, een heel angstig toekomstbeeld. Helemaal verslagen gaan we naar huis. Dat woord CHEMO, ik kan en wil het niet meer horen. Alles in mij komt in opstand.
Ik probeer vrede te zoeken bij God en alles in Zijn Handen te leggen, maar het is een hele worsteling. Ik weet zeker dat Hij bij mij is, maar ik voel het niet!! Ik mis Zijn nabijheid zo en die heb ik zo heel hard nodig! Ik ben zo verward! Maar ook dat weet Hij en ik blijf op Hem hopen. We weten ook dat er vele bidders om ons heenstaan.
donderdag 19 april 2012
Het onderzoek
Woensdagochtend om 8.00 uur worden we in het ziekenhuis verwacht. Eerst hebben we een afspraak met de chirurg. Als we in alle vroegte in de wachtkamer zitten, horen we nog iemand aankomen. Onze verbazing is groot als we een bekende uit onze kerkelijke gemeente zien aankomen, ook samen met haar man. Zij is ook, figuurlijk dan natuurlijk, uit de bus gerold. Het klinkt raar, maar het is net of het wat minder erg en angstaanjagend is. De uitdrukking: "Gedeelde smart is halve smart" gaat toch wel op!
Samen ondergaan we nu deze dag alle gesprekken en onderzoeken en zoeken houvast bij elkaar.
De chirurg legt ons uit wat we deze dag gaan doen. Allereerst moeten we naar de afdeling radiologie, weer een foto maken, daarna een echo en ja hoor, duidelijk zien we een zwarte plek! De radioloog wijst het ons precies aan. Ook maakt hij een echo van de oksel en gelukkig is deze op het eerste gezicht rustig. Hopen maar dat daar geen uitzaaiingen zijn!
Dan moet er wat weefsel weggehaald worden. Van tevoren lees je hier van alles over en maak je je zenuwachtig, maar dit valt alles mee. Als dit het ergste is!
We gaan naar huis. 's Middags worden we weer verwacht bij de chirurg voor een gesprek. Achteraf hebben we hier niet veel bijzonders meer gehoord, alleen dat we de dinsdag erop, 28 februari, terug moeten komen voor de uitslag. We gaan een spannende week in! Wat zal de uitslag zijn: goedaardig of kwaadaardig?
Een week van veel gebed! Door ons en door degenen die ons lief zijn.
Samen ondergaan we nu deze dag alle gesprekken en onderzoeken en zoeken houvast bij elkaar.
De chirurg legt ons uit wat we deze dag gaan doen. Allereerst moeten we naar de afdeling radiologie, weer een foto maken, daarna een echo en ja hoor, duidelijk zien we een zwarte plek! De radioloog wijst het ons precies aan. Ook maakt hij een echo van de oksel en gelukkig is deze op het eerste gezicht rustig. Hopen maar dat daar geen uitzaaiingen zijn!
Dan moet er wat weefsel weggehaald worden. Van tevoren lees je hier van alles over en maak je je zenuwachtig, maar dit valt alles mee. Als dit het ergste is!
We gaan naar huis. 's Middags worden we weer verwacht bij de chirurg voor een gesprek. Achteraf hebben we hier niet veel bijzonders meer gehoord, alleen dat we de dinsdag erop, 28 februari, terug moeten komen voor de uitslag. We gaan een spannende week in! Wat zal de uitslag zijn: goedaardig of kwaadaardig?
Een week van veel gebed! Door ons en door degenen die ons lief zijn.
woensdag 18 april 2012
Een schokkend bericht
Het is maandagmorgen, 20 februari 2012. Henk is thuis vanwege de voorjaarsvakantie. Zojuist hebben we boodschappen gedaan, want morgen hoop ik jarig te zijn. Alles staat in de keuken om uitgepakt te worden. Henk is nog even iets anders doen, terwijl ik alles zal gaan opruimen.
Dan gaat de bel. Door het glas van de voordeur zie ik vaag een vrouw staan. Als ik de deur open doe, dringt het nog niet tot me door, totdat zij zich voorstelt als onze nieuwe huisarts. Ik heb haar echter niet gevraagd om te komen. Maar dan ineens ........ is het alsof alle grond onder mijn voeten wegzakt. Het is dus zover! Ik weet het direct, een week geleden ben ik naar de bus geweest voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker! Het is foute boel! Aarzelend vraagt zij of ze binnen mag komen, want zij heeft een brief ontvangen dat er bij mij "iets" te zien is op de foto.
Daar zit ze tegenover me en vertelt haar boodschap. Op zo'n moment weet je niet goed hoe je moet reageren. Het is zo vreemd! Onwerkelijk! Ik raak niet in paniek, maar zeg gewoon: "Ja, .... dat kan mij ook overkomen.". Het bericht moet nog bezinken, ik weet er nog niet goed mee om te gaan. Voor een arts trouwens ook lastig. Iederen reageert natuurlijk weer anders. Ze vertelt dat we 's woensdags al in het Beatrixziekenhuis verwacht worden bij de chirurg en gelijk ook voor foto's. Ze drukt me op het hart haar echt te bellen als het niet gaat of als ik ergens mee zit en dat beloof ik haar.
Als zij weg is, sta ik daar, midden in de kamer, met de brief in de hand. Het is alsof je iets besmets in je hand hebt, je vonnis! Ik leg hem verward op tafel en ga naar de keuken om de boodschappen op te ruimen. Maar alles trilt van binnen, m'n hele leven staat op z'n kop, alleen besef ik dat nog niet ten volle. Het is alsof ik droom. Ik probeer verder te gaan met de dingen die ik nog moet doen, zoals taarten maken voor mijn verjaardag en snap later niet dat ze nog goed uitgepakt zijn, want ik ben er niet meer met m'n gedachten bij.
In spanning wacht ik op Henk. Hoe zal hij reageren? Zijn leven zal ook drastisch veranderen! De brief ligt op tafel te wachten. Hoe reageer ik als hij nietsvermoedend binnenkomt? Na een poosje zie ik hem aankomen. Opgewekt komt hij binnen, totdat hij mij in verwarring ziet staan. "Wat is er aan de hand?" vraagt hij. "De dokter is geweest," zeg ik. Ik geef hem de brief en hij begint hem te lezen. Hij zegt niet veel. De boodschap komt ook bij hem hard aan. Ons leven is in één ogenblik anders, alles wat tot nu toe belangrijk was, is nu onbelangrijk. Er is nog maar één vraag. Heb ik borstkanker?
Dan gaat de bel. Door het glas van de voordeur zie ik vaag een vrouw staan. Als ik de deur open doe, dringt het nog niet tot me door, totdat zij zich voorstelt als onze nieuwe huisarts. Ik heb haar echter niet gevraagd om te komen. Maar dan ineens ........ is het alsof alle grond onder mijn voeten wegzakt. Het is dus zover! Ik weet het direct, een week geleden ben ik naar de bus geweest voor het bevolkingsonderzoek naar borstkanker! Het is foute boel! Aarzelend vraagt zij of ze binnen mag komen, want zij heeft een brief ontvangen dat er bij mij "iets" te zien is op de foto.
Daar zit ze tegenover me en vertelt haar boodschap. Op zo'n moment weet je niet goed hoe je moet reageren. Het is zo vreemd! Onwerkelijk! Ik raak niet in paniek, maar zeg gewoon: "Ja, .... dat kan mij ook overkomen.". Het bericht moet nog bezinken, ik weet er nog niet goed mee om te gaan. Voor een arts trouwens ook lastig. Iederen reageert natuurlijk weer anders. Ze vertelt dat we 's woensdags al in het Beatrixziekenhuis verwacht worden bij de chirurg en gelijk ook voor foto's. Ze drukt me op het hart haar echt te bellen als het niet gaat of als ik ergens mee zit en dat beloof ik haar.
Als zij weg is, sta ik daar, midden in de kamer, met de brief in de hand. Het is alsof je iets besmets in je hand hebt, je vonnis! Ik leg hem verward op tafel en ga naar de keuken om de boodschappen op te ruimen. Maar alles trilt van binnen, m'n hele leven staat op z'n kop, alleen besef ik dat nog niet ten volle. Het is alsof ik droom. Ik probeer verder te gaan met de dingen die ik nog moet doen, zoals taarten maken voor mijn verjaardag en snap later niet dat ze nog goed uitgepakt zijn, want ik ben er niet meer met m'n gedachten bij.
In spanning wacht ik op Henk. Hoe zal hij reageren? Zijn leven zal ook drastisch veranderen! De brief ligt op tafel te wachten. Hoe reageer ik als hij nietsvermoedend binnenkomt? Na een poosje zie ik hem aankomen. Opgewekt komt hij binnen, totdat hij mij in verwarring ziet staan. "Wat is er aan de hand?" vraagt hij. "De dokter is geweest," zeg ik. Ik geef hem de brief en hij begint hem te lezen. Hij zegt niet veel. De boodschap komt ook bij hem hard aan. Ons leven is in één ogenblik anders, alles wat tot nu toe belangrijk was, is nu onbelangrijk. Er is nog maar één vraag. Heb ik borstkanker?
 |
| Mijn eerste blog. |
Abonneren op:
Posts (Atom)