Vijf dagen na het onderzoek, dinsdag 28 februari, moeten we terug voor de uitslag van het weefsel. Een heel spannende tijd. Het ene moment heb ik vrede, de andere keer ben ik bang. Thuis, voor de gezinsleden en voor anderen die hun meeleven tonen, kan ik me heel opgewekt houden en ik voel me ook gedragen door God. Het is goed wat Hij doet. Op dinsdag ga ik gewoon naar mijn werk, heerlijk die afleiding. Je kunt daar niet teveel nadenken over jezelf. Vaak komen collega's langs om te vragen hoe het gaat en ik kan ze nog steeds in het ongewisse laten, want ik weet zelf ook nog niets. Maar hoe dichterbij het tijdstip komt dat we moeten opstappen, hoe stiller ik word. Als het zover is, komt Henk me ophalen bij de leerlingenbalie. Na veel wensen van sterkte gaan we op weg naar het ziekenhuis. In de wachtkamer van de poli chirurgie aangekomen krijg ik het opeens spaans benauwd. De onzekerheid en angst vliegt me aan en ik kan me nauwelijks goed houden. Je kunt toch niet gaan zitten huilen tussen al die mensen! Wat moeten ze wel niet denken! Telkens als de deur van de artsenkamer open gaat denk ik: "Nu is het zover, nu krijg ik mijn vonnis te horen". "Straks weet ik het!" Ik bid hevig tot God of het alstublieft mee mag vallen en dat de tumor goedaardig mag zijn, maar ...... ergens ......... diep van binnen, weet ik dat het niet goed zal zijn. Dat ik deze weg zal moeten gaan!
Als we binnengeroepen worden krijgen we inderdaad te horen dat het weefsel kwaadaardig is. Toch schrik ik hier nog van. Ik heb gehoopt, tegen beter weten in, dat het toch nog mee zou vallen. Maar nu weten we het definitief. Het is zeker: ik heb borstkanker! Er zit een tumor van ongeveer 1,1 cm in mijn borst.
Er zal een borstbesparende operatie moeten volgen en daarna in ieder geval 25 tot 35 bestralingen. Verder vertellen ze nog niets. Alle afspraken zijn al voor ons gemaakt, zoals het gesprek met de mammaverpleegkundige, anaesthesist, oncoloog en dag van operatie.
De afspraak bij de mammaverpleegkundige is al de vrijdag erop. Zij legt ons alles uit omtrent de operatie, hoe dat in zijn werk zal gaan. We krijgen een hele map mee, met van alles erin. Van foldertjes over uiterlijke verzorging voor mensen met kanker, pruiken voor als het haar uitvalt tijdens chemokuren, revalidatie voor mensen met kanker en nog veel meer. Ik ben zelf al aan het rekenen geslagen wanneer ik overal weer vanaf kan zijn. Zo zit een mens, tenminste .... ik wel .... in elkaar. Zelf de regie, de touwtjes, in handen houden. We willen graag met de meivakantie een midweek met de kinderen op vakantie naar de Eifel in Duitsland. Kunnen de bestralingen daarna dan beginnen? Dan ben ik precies vóór de zomervakantie weer overal vanaf! Enz. Enz.
Maar dan tipt zij een ander onderwerp aan. Houdt u er rekening mee dat er ook chemokuren kunnen volgen? ......... Wat? Chemokuren????? Nee toch. Dat is niet eerlijk! Dat heeft de chirurg helemaal niet genoemd! Daar gaat heel mijn zorgvuldig uitgewerkte planning. Helemaal onderuit! Dit is wel een heel grote schrik, een heel angstig toekomstbeeld. Helemaal verslagen gaan we naar huis. Dat woord CHEMO, ik kan en wil het niet meer horen. Alles in mij komt in opstand.
Ik probeer vrede te zoeken bij God en alles in Zijn Handen te leggen, maar het is een hele worsteling. Ik weet zeker dat Hij bij mij is, maar ik voel het niet!! Ik mis Zijn nabijheid zo en die heb ik zo heel hard nodig! Ik ben zo verward! Maar ook dat weet Hij en ik blijf op Hem hopen. We weten ook dat er vele bidders om ons heenstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten