Definitieve uitslag

Op dinsdag 10 april, één dag na Pasen, is het eindelijk zover. Vol spanning gaan we 's middags op weg naar het ziekenhuis. Wat zullen we te horen krijgen? Hier hangt veel vanaf. Is de schildwachtklier schoon? Kunnen we volstaan met alleen bestralingen? O, we hopen het zo!

Eindelijk worden we door de mammacareverpleegkundige opgehaald. Je komt in een klein, apart kamertje te zitten en het wachten is op de chirurg. Ondertussen wordt er al het één en ander opgezocht op de computer. Ja hoor, daar komt ze. Ons hart slaat een slag over. Nu krijgen we het te horen! Eerst vertelt ze ons het goede nieuws. Dat doen ze meestal, denk ik. De schildwachtklier is schoon, er zijn dus geen uitzaaiingen en er hoeft dus geen tweede operatie te volgen. Ik haal opgelucht adem. Misschien kom ik er toch nog goed vanaf! Op de snijvlakken van de wond zaten nog wel enkele stipjes tumorweefsel, maar dat kan wel met een flinke bestraling gedood worden.

 ...... Maar dan komt het volgende: de tumor is wel van gradatie 3, dit zegt mij niets, maar Henk schrikt al, want dat is een agressieve, sneldelende tumor. Dit, in combinatie met de grootte (1,1 cm) en ook mijn leeftijd, betekent dat er naast 25 tot 35 bestralingen, toch ook ............. een chemokuur geadviseerd wordt! Dit wil ik niet horen, dit kan toch niet en dit wil ik niet! Toch een chemokuur! Dit woord is zo angstwekkend. Vragen van ons hierover, worden doorverwezen naar de oncoloog. Hier heeft de chirurg niet genoeg verstand van.
Zo gaan we ontredderd naar huis. Op vrijdag 13 april moeten we naar de oncoloog, die ons nog wijzer moet maken en waar we met onze dringende vragen terecht kunnen.

Onderweg naar huis proberen we een manier te vinden, om maar onder de chemokuur uit te komen.
Misschien bij een amputatie van de gehele borst? Zo redeneren wij, missschien hoeft het dan niet? Wie weet! Dit idee houdt ons de rest van de week een beetje staande tot we bij de oncoloog komen. We laten haar eerst van alles uitleggen en leggen daarna ons plannetje voor. Maar ........ zij schudt haar hoofd. Nee! Ook dan wordt een chemokuur geadviseerd, want het risico van minuscuul kleine uitzaaiingen blijft bestaan. En als deze ooit aan het licht komen, kunnen ze niet meer door chemokuren worden genezen. Er kan dan alleen nog maar levenrekkend behandeld worden. Dat is een klap!! Want als je geen chemokuur doet en het komt terug? Wie zegt dat ik tot die 78% behoor, waar het niet terugkomt? Dan vergeef ik het mezelf nooit. Het is alleen zo dubbel. Ik voel me goed en moet me ziek laten maken! Ik zie me daar al liggen aan zo'n infuus. Ik kan de gedachte niet verdragen. Voor de zekerheid vragen we wel een second opinion aan. Maar ondertussen wordt alles al in gang gezet. Binnen enkele weken kan ik een oproep krijgen voor de bestralingen. Zo gaan we verslagen naar huis.

Dit neemt ons zo in beslag dat we bijna zouden vergeten, dat we toch ook reden voor dankbaarheid hebben, want mijn lymfeklieren zijn schoon, dus het is niet uitgezaaid en hierdoor hoef ik ook  geen tweede operatie te ondergaan. Hier moeten we God toch voor danken! Het had nog erger kunnen zijn. Ik kan nog genezen!