De eerste paar dagen na de operatie vallen niet mee. Vooral om de pijn in mijn oksel. Ik durf mijn arm amper te bewegen.Het lijkt wel of er tien klieren weggehaald zijn! Nu merk ik dat lichaam en geest samenwerken. Mijn lichaam lijdt pijn en daardoor voel ik me tamelijk depri en echt zielig.
's Zondags wil ik eigenlijk mee naar de kerk gaan, maar Henk steekt hier een stokje voor. Hij zegt dat ik op bed moet gaan liggen en zo naar een preek luisteren. Dat had ik dus beter niet kunnen doen, wel voor mijn arm natuurlijk, ...... maar niet om naar een preek te luisteren. Ik heb geprobeerd wakker te blijven, maar uiteindelijk ....... werd ik bij de slotzang pas weer wakker! 's Middags maar weer naar bed gegaan en 's avonds nu toch maar beneden, zittend op de bank een preek geluisterd. Dat ging gelukkig beter! In de loop van de avond was er een kentering. Ik had het gevoel dat ineens de ergste pijn weg was. Gelukkig! Dan voel je je een ander mens.
De volgende dag kwam mijn lieve, trouwe schoonzus het zware werk voor mij doen, zoals stofzuigen en was ophangen. Heerlijk dat er dan iemand is die dit op zich neemt. Ook de dochters waren van de partij voor de zwaardere klusjes. In de loop van de dag voelde ik me echter steeds meer opknappen en kon mijn arm al aardig bewegen. En het is nu eenmaal zo, zo gauw ik denk dat ik het weer zelf kan, doe ik het ook! En het lukt meestal nog ook.
Donderdag (een week na de operatie) heb ik me weer beter gemeld en ben ik op school weer aan de gang gegaan, tot verbazing van vele collega's, maar ..... het was heerlijk! Ook in het verpleeghuis nam ik mijn plekje weer in. Dat is zo'n goede ontspanning! Ik heb het dan ook wel heel goed getroffen, want het werk dat ik mag doen, is voor mij tevens een hobby. En dat kan ik niet zeggen van het huishouden, helaas!
Het is nu wachten op de uitslag. Die is pas de dinsdag na Pasen. Bijna drie weken na de operatie. Enerzijds is het fijn, omdat je bang bent voor de uitslag en zolang je nog niets weet, hoef je je er ook nog niet druk om te maken. Anderzijds zou je toch ook wel willen weten waar je aan toe bent. De spanning loopt steeds meer op. Er zijn momenten dat de angst voor de uitslag opspeelt en dan weer kun je het makkelijk loslaten.
De laatste week voor de uitslag valt in de laatste lijdensweek voor het sterven van de Heere Jezus. Op een ochtend kwam de angst voor de uitslag en voor eventuele chemokuren zo op me af. Ik moest denken aan onze Heere Jezus die in Gethsémané vol angst bad: "Mijn Vader! Indien deze drinkbeker van Mij niet kan voorbijgaan, tenzij dat Ik hem drinke, Uw wil geschiede!" En ik heb het ook gevraagd, of deze drinkbeker van mij voorbij zou mogen gaan, en met grote moeite moest ik toch zeggen: Maar niet mijn wil, maar Uw wil geschiede. Dat is wel moeilijk, maar toch is die weg het beste. Want Zijn weg is goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten