Pruik

Vanmiddag is het zover,........ we gaan een pruik uitzoeken. De bewuste mevrouw van de haarstudio zou om 15.30 uur aanwezig zijn, maar arriveert door het drukke verkeer pas tegen 16.30 uur. Zodoende zitten Henk, de meiden en ik al een hele poos in een zekere spanning, want het is niet zomaar wat .... een pruik uitzoeken, omdat je weet dat je kaal gaat worden.

Vanwege de tijd praten we maar niet te lang, maar beginnen we snel met het uitzoeken van een geschikte pruik die bij mij past. Van te voren had ik al enkele foto's van mijn haar doorgestuurd, zodat ze wat gerichter kon zoeken. Er komen dan ook pruiken uit de dozen, die zo op het eerste gezicht aardig bij mij passen. Allemaal met lang haar en met ongeveer dezelfde kleur(en) die ik in mijn haar heb. Maar steeds als ik een pruik opzet, schrik ik en word ik bang als ik het resultaat zie. De één is toch te blond, de ander te jong, sommige vind ik ronduit tuttig. Al snel denk ik dat er niets voor mij bij zit. Maar dan komt er toch nog een pruik uit een doos, die qua kleurcombinatie heel goed bij mijn eigen haar past. Ik heb namelijk heel wat verschillende kleuren in mijn haar zitten: grijs, een soort rood/bruin en enkele helblonde strengen.

Als ik deze opgezet krijg en in de spiegel kijk, is iedereen gelijk helemaal enthousiast! Wat een jonge moeder, ik ben net een jonge blom (zeggen ze :)). Ik bekijk mijzelf nog eens uitgebreid in de spiegel, ook van achteren natuurlijk en ..... wat ik zie bevalt me wel. Iedereen wil toch graag mooi zijn? Al is het natuurlijk niet helemaal reëel, want als deze pruik weer afgaat, als na verloop van tijd mijn eigen haar weer gaat groeien, val ik natuurlijk wel in een enorm gat. Ik besluit deze pruik te nemen, want als je al niet lekker in je vel zit straks, is het toch wel fijn om er een beetje aantrekkelijk uit te zien. Dat is ook heel wat waard, ook al is het nep. Misschien krijg ik nog wel spijt als ik hem vaarwel moet zeggen!

Nou zit ik hier wel grote praat te doen, maar .......... na het eten, tijdens de afwas, moet ik toch wel een paar traantjes wegpinken. Je kunt jezelf wel opgewekt en vrolijk voordoen, maar de realiteit is toch anders. Het zet me toch weer stil bij wat me nog te wachten staat en dat staat me helemaal niet aan, daar zie ik nog steeds heel er tegenop.

Tot nog toe heb ik echter nog steeds niet te klagen, want hoewel ik al 17 bestralingen achter de rug heb, voel ik me naar omstandigheden nog heel goed. Ik mag en kan nog steeds mijn werk doen. Het voelt als een voorrecht, dat ik het nog kan en ik geniet er des te meer van. De Heere is tot nu toe heel goed voor me en Hij zal dit altijd voor me blijven, hoe het ook zal gaan. Dat weet ik zeker!