De 1e chemo

Daar gaan we dan

Vandaag is het zover. Ik krijg mijn eerste behandeling toegediend. Het is nu 8.45 uur, over drie kwartier moet ik me melden op de dagbehandeling van het Beatrixziekenhuis. Gelukkig heb ik een vrij rustige nacht gehad, de Heere heeft me bewaard voor veel wakker liggen en tobben.

Vanmorgen lag er een brief van één van mijn jongens om me sterkte te wensen. Hij vond me zo sterk en daar was hij jaloers op zei hij, maar …….. hij moest eens weten hoe het er van binnen uitziet. Uiterlijk houd ik me sterk, maar van binnen ligt het toch aardig overhoop. Alleen de kracht van God houdt me overeind. Vanmorgen las ik tijdens mijn stille tijd juist de tekst: Werp uw zorg op de Heere, want Hij zorgt voor u. Gelukkig als je dat kunt doen, want dan ben ik veilig. Met Hem kan en durf ik zo naar het ziekenhuis, met de wetenschap en belofte dat Hij voor me zal zorgen! Dat Hij bij mij en Henk zal zijn in de moeilijke tijd die aanstaande is.

De eerste kuur krijg ik op een eenpersoonskamer. In eerste instantie vind ik dit jammer, maar dit doen ze altijd bij iemand die voor de eerste keer de chemo krijgt. Het is allemaal nog nieuw en zodoende kunnen ze je dan wat beter begeleiden. De volgende keren ben ik met twee of drie mensen samen op een kamer. Als ik eenmaal plaats moet nemen op het bed is het wel even moeilijk om de emoties te bedwingen, maar gelukkig krijg ik mezelf weer snel onder controle. Je wilt daar ook niet gaan zitten snotteren. Het infuus wordt geprikt en zit gelijk goed en dan begint het toedienen. Eerst iets tegen de misselijkheid en tegen ontstekingen, daarna steeds doorspoelen en de cytostatica. Al snel krijg ik een heel koud gevoel in de arm, dit komt doordat er constant vloeistof door loopt. Ik krijg van de verpleegkundige een badhanddoek om over de arm te leggen en zodoende het koude gevoel wat terug te dringen. Van al het toedienen heb ik eigenlijk geen bijzondere hinder, ook voel ik me tot het eind toe heel goed. Het enige waar ik op het laatst wat last van heb, is een drukkend, branderig gevoel achter mijn ogen en wat vage hoofdpijn. Maar een paar paracetamollen helpen al snel. Met een gezond gevoel gaan we richting huis, waar we naar de kinderen bellen dat we weer thuis zijn.

Dus al snel zit het huis vol met een aantal kinderen en kleinkinderen. In eerste instantie is iedereen wat huiverig om dat te doen, maar ik voel me nog goed, dus daar moeten we maar van profiteren. En ik hoef niets te doen, ik mag blijven zitten. Maar …….. terwijl het bezoek er is, kruipt er toch een wat vaag gevoel mijn lichaam binnen, een raar gevoel in de darmen, draaierig hoofd en mijn maag gaat raar doen. Het eten staat gelukkig klaar, maar of ik er zelf nog van zal eten …….? Dat durf ik nog niet te zeggen.  Ik hoop dat het niet te erg door zal zetten, maar ik moet er maar wel rekening mee houden dat het slechter zal worden. Afwachten maar! Daarom schrijf ik nu maar vast wat, want ik weet niet wanneer er weer van zal komen. Zo gauw ik de gelegenheid en kracht ervoor heb, hoop ik verder te schrijven.

Het zit erop/erin

Een tijd van rust en ontspanning

Afgelopen dinsdag zijn we thuisgekomen van onze vakantie in Frankrijk. We hebben een paar fijne, ontspannen  weken achter de rug. Het is fijn geweest om op deze manier wat afstand te kunnen nemen van de thuissituatie. Het is raar, maar op de één of andere manier lijkt het dan allemaal wat verder weg. De verwachting die ik had, dat ik niet echt zou kunnen genieten van onze vakantie, is niet uitgekomen. Henk en ik hebben echt de kracht gekregen om alles even naast ons neer te leggen en te genieten van de vele impressies die we op hebben gedaan. Het samen toeren, mooie routes uitzoeken, het bergwandelen met elkaar. Ook hebben we nog een aantal dagen gezelschap gehad van een aantal van onze kinderen en kleinkinderen. Vooral ’s avonds is dat gezellig. Bij koud weer met de hele club samen in de caravan spelletjes doen en bij zacht weer ’s avonds rondom de olielampjes buiten met elkaar wat zitten kletsen of lezen. Heerlijk is dat!  

We hebben dit jaar voor het eerst op de heen- en terugweg overnacht op een camping. Voorgaande jaren reden we altijd gewoon door tot Henk slaap kreeg. Dan stopten we bij een “aire” op de tolweg, zetten de pootjes van de caravan uit, en gingen een paar uurtjes slapen op het al opgemaakte bed in de caravan. Maar een paar jaar geleden zijn we, terwijl we lagen te slapen, bijna overvallen. Doordat Henk wat gerommel hoorde bij de caravan werd hij wakker. Toen hij naar buiten gluurde zag hij drie  ongure types die het slot van de caravandeur al geforceerd hadden. Hij gaf een onmenselijke brul, waarvan de mannen zo schrokken dat ze direct wegrenden en in een auto zonder lampen aan wegstoven. Maar bij ons zat de schrik er danig in. Ik lag bijna naast mijn bed van schrik en mijn hart sloeg op hol. Dat kwam trouwens meer door de brul van Henk, dan van de poging tot inbraak. Maar de slaap was in ieder geval weg, we waren wakker! En de caravandeur was kapot. Ze hadden helemaal door het slot heen gedraaid, zodat hij niet meer op slot kon.

Vorig jaar hebben we toch weer een poging gedaan om zo te overnachten. Maar door mijn angst lag ik steeds zo te manoeuvreren met m’n hoofd dat alle twee mijn oren “vrij” waren om alles te kunnen horen.  En dat ligt niet lekker!  Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, maar begon natuurlijk te dromen. In mijn droom keek ik naar buiten en zag nog net twee handen bij het raam van iemand die probeerde in te breken. Met als gevolg dat nu Henk wakker schrok van mijn gegil. Nou ja, gegil, meer gepiep. Ik lag te trillen in mijn bed.  

Door deze gebeurtenissen kwam het dat Henk dit jaar onderweg , ’s avonds om 21.00 uur, terwijl we langs een camping reden, ineens voorstelde om hier te overnachten. Ik was blij dat hij het voorstelde, want ik zat aardig tegen de nacht aan te hikken. Dit is ons uiteindelijk heel goed bevallen. Pootjes van de caravan uit, een rustige nacht en dan ’s morgens weer uitgerust verder. Dat kan als je niets afspreekt en als je samen bent.  

We zijn dit keer in drie verschillende streken geweest, de Franse Alpen, de Drôme en de Haute Marne (ten zuidwesten van Lyon). In de laatste streek waren we nog nooit geweest, maar deze is echt de moeite waard. Zelfs de laatste dag, de thuisreis, hebben we relaxt gedaan. Vanaf de A31 dwars door Brabant heen binnendoor via Turnhout richting Breda gereden, om zodoende Antwerpen te omzeilen. Prachtige route was dat! 

Toen we thuiskwamen stond ons een grote verrassing te wachten. Het hele huis was schoon, de ramen buiten gezeemd en de tuin gedaan. Dat is nog eens fijn thuiskomen! Alles uitgepakt, de was in de trommel en klaar waren we. ’s Avonds de kinders op bezoek en foto’s kijken.  

De rest van de week kan ik nu rustig aan doen. Al de gevolgen van de bestralingen zijn ontzettend goed genezen. Tijdens de vakantie heb ik daar nagenoeg geen last van gehad. Dat is echt een groot wonder en een zegen, waar ik de Heere heel dankbaar voor ben. 

Nu probeer ik langzaam te wennen aan het feit dat ik volgende week de eerste chemo moet ondergaan. Het lijkt nog steeds heel ver weg, maar komt toch steeds dichterbij. Ik hoop dat als de tijd aanbreekt, ik me volledig in Gods handen mag overgeven, want daar alleen ben ik veilig. Die rust, dat Hij me terzijde zal staan, heb ik gelukkig tot op heden wel. Bovendien een liefhebbende man en kinderen en ouders om me heen. Wat wil ik nog meer!?

Datum eerste chemo bekend

Vandaag is het zover. We moeten om 10.45 uur in het Beatrix Ziekenhuis zijn en zullen de datum horen wanneer de chemotherapie gaat aanvangen. Gelukkig ben ik aardig opgeknapt van de gevolgen van de bestralingen. Ik moet nog steeds goed smeren om de schade die aangebracht is weer te herstellen, maar heb het idee dat het de goede kant opgaat. Voorlopig blijft het nog wel een paar weken smeren geblazen, maar ja dat moeten we maar voor lief nemen. Ik hoop dat ik er tijdens onze vakantie, die als alles goed is eind van deze week begint, niet al te veel hinder van zal ondervinden. Het zou in ieder geval fijn zijn als de borst weer helemaal hersteld is voordat de chemo’s gaan beginnen. Ik ben benieuwd wat we allemaal nog meer zullen horen. Eigenlijk, diep in mijn hart, wil ik het niet weten, maar ja, we komen er toch niet onderuit, dus dan moet het maar zo snel mogelijk. Des te eerder zijn we er hopelijk weer vanaf en kan ik echt gaan opknappen.

Om 10.40 uur melden we ons bij de oncoloog en hebben een inleidend gesprekje, wat niet echt veel voorstelt. Daarna neemt de oncologieverpleegkundige ons mee naar een klein kamertje om nog het één en ander uit te leggen over de gang van zaken omtrent de chemotherapie en evt. medicijngebruik voor o.a. de misselijkheid.

Terug bij de balie oncologie krijgen we de datum te horen voor het toedienen van de eerste chemo. Die zal plaatsvinden op dinsdag 31 juli a.s. Om 10.30 uur moet ik me melden bij de dagbehandeling. De datum voor de tweede sessie is zonder bijzonders op dinsdag 21 augustus gepland. De maandag daarvoor moet ik eerst bloed laten prikken om te kijken of de bloedwaarden hoog genoeg zijn.

Voordat we huiswaarts gaan moet ik nog naar het laboratorium om bloed te laten prikken, o.a. leverfunctie en nog veel meer aan het aantal vinkjes te zien. ‘k Was al bang dat het een groot aantal buisjes zou zijn, maar het waren er maar twee, dus dat viel gelukkig mee. Sorry, ik ben niet zo’n held als het op bloedprikken aankomt!

Thuisgekomen gaat Henk de caravan van stal halen, want deze moet ingepakt worden. We hopen deze week naar Frankrijk te vertrekken. In principe willen we naar de Franse Alpen, maar we hebben niets afgesproken. Als het weer daar tegenvalt, trekken we gewoon verder en rijden richting mooi weer. Het kan dus nog alle kanten op.

We hopen dat we even alles van ons af kunnen zetten en dat we van de vakantie kunnen genieten. Dat hebben we niet zelf in de hand, maar we hopen dat God met ons mee zal gaan en ons ook weer behouden en uitgerust thuis zal brengen.