Pruik

Vandaag is het zover. Om half 3 vanmiddag gaat mijn haar eraf en wordt de pruik op maat gemaakt. Er komen bij het kammen nu hele grote plukken mee. De gedachte dat ik vanavond zonder haar zal zijn, beangstigt me wel. Ik heb de Heere gevraagd of Hij erbij wil blijven en me wil troosten. Hij alleen kan het leed verzachten.

(’s middags 16.00 uur)

Het is zover. Mijn haar is eraf. Toch wel een beetje moeilijk als je jezelf zo in de spiegel ziet hoor, zonder één enkel haartje, alleen maar een rond kaal hoofd. Het doet wel wat met je. In ieder geval kon ik het niet droog houden, maar dat zullen degenen die er bij waren, me niet kwalijk genomen hebben. Het is wel fijn dat Henk zo positief blijft. Hij vindt de pruik heel mooi, maar vindt het ook best als ik doekjes gebruik om mijn hoofd te bedekken. Vanavond gaan we al een rondje lopen om te wennen.

Het is jammer dat het deze dagen zo warm wordt, zeker met een pruik. Zondag zal het waarschijnlijk het beste zijn om met de doekjes naar de kerk te gaan, maar ik vind het toch wel een beetje eng. Henk zegt dat ik het gewoon moet doen. Nou, als hij het zegt, dan kan ik het wel doen. Ik voel me in ieder geval gesteund door mijn man, die er helemaal voor me is. Dat is heel wat waard. Op het ogenblik draag ik een doekje, ik moet nog een beetje aan de pruik wennen. Ik heb eigenlijk het idee dat ik er  jonger door lijk dan ik ben.