Toen ik vanmorgen aankwam lagen er al drie mensen op de zaal, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het geeft wel wat meer afleiding, vind ik. Je praat eens met verschillende mensen en ieder heeft zijn of haar eigen ervaringen. Eén van de dingen die ik vanmorgen heb geleerd, is dat ik nog heel bevoorrecht ben. Bij mij is de kuur preventief en in principe, zover we kunnen nagaan, zijn er geen uitzaaiingen. Nu lagen er twee mensen waarbij de kuur gegeven werd ter verlenging van het leven. Bij hen was het namelijk uitgezaaid en dan is er in principe geen genezing meer mogelijk. Dat lijkt me zo erg. Te weten dat je dagen geteld zijn, dat de ziekte toch, hoewel misschien langzamer, doorgaat. Een mens is niet geschapen om te sterven en zit zo vast aan man en kinderen. Dat merk je zo goed in zo'n geval. Eén van hen was een vrouw van mijn leeftijd. Dat doet toch wel wat met je. Zo had het bij mij ook kunnen zijn, maar de Heere heeft het zover nog niet laten komen. Ik heb dus grote reden om dankbaar te zijn en dat terwijl ik er weer zo tegenop en er haast niet doorheen zag. Hier heb ik oog voor moeten krijgen.
Op het ogenblik voel ik me ook vrij goed. Ik weet niet hoe het morgen zal zijn, maar we zullen maar leven bij de dag. Nu heb ik alleen reden om de Heere te danken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten