6e en laatste chemo

De laatste keer

Gisteren heb ik de zesde en laatste chemo gekregen. We waren maar met twee vrouwen. De grote zaal was nu voor anderen bestemd en wij lagen samen op een tweepersoonskamer op een gewoon bed i.p.v. de beweegbare ligbanken. Het was wel heel fijn dat wij elkaar al kenden van de vorige keer. Mijn buurvrouw was de vrouw uit Bleskensgraaf, waar ik de vorige keer al fijn mee had kunnen spreken. Een gelovige vrouw, maar met een slechte prognose wat betreft haar ziekte. Uitgezaaide eierstokkanker. Regelmatig moet er bij haar vocht uit haar buik gezogen worden. Deze kuur is bij haar dan ook enkel ter verlenging van het leven. Dat is wel een heel ander perspectief. Zij was heel blij dat wij nu weer bij elkaar lagen en we hebben ook heel fijn van hart tot hart kunnen spreken. Dan voel je toch dat je bij elkaar hoort. Het geloof verstaat elkaar over kerkmuren heen. We hebben elkaar kunnen en mogen bemoedigen. Wat is de Heere dan goed, ook dit werd door Hem geleid.

Een naar goedje
 

Omdat het gebied rondom de operatiewond op het ogenblik opgezet is en nogal pijnlijk, wilden ze mijn linkerarm toch ontzien. In de rechterarm heb ik het infuus al drie keer gehad en hier kreeg ik ook last van mijn ader. Om in ieder geval de onderarm hiervan te ontzien, hebben ze het infuus daar in de binnenkant van mijn elleboog geplaatst. Een beetje een lastige plaats, maar na wat zoeken ging het er gelukkig toch in één keer in, tenminste ........ na een klein bloedbad. Ineens spoot het bloed er met een vaart uit, al leek dit erger dan het was. Er was alleen nogal wat schoonmaakwerk nodig. Maar hij zat in ieder geval. Om 8.50 uur waren we er en om 14.00 uur kon ik weer naar huis.

Ik heb van iedereen afscheid genomen met een "hopelijk niet tot ziens", maar dat begrepen ze wel. Ten aanzien van mijn buurvrouw was het moeilijker. Ik ben klaar met mijn chemo's. Ik hoop hier nooit meer te komen, maar voor haar is het zo anders. Dan is het echt zoeken naar woorden. Zo gemakkelijk lijken en klinken die goedkoop. Het enige dat je kan doen is haar aan Gods barmhartigheid opdragen.

Nu zit ik hier thuis weer mijn blog bij te werken, met een heel ander gevoel dan de vorige keren. Ik ben klaar met de behandelingen en hoef niet meer terug voor een volgende chemo. Ik voel me redelijk, hoewel niet helemaal fit. De eerstvolgende weken zullen weer niet gemakkelijk zijn, maar daarna mag ik echt op gaan knappen. Daar zie ik zo naar uit! Mijn haar zal weer gaan groeien. Hoe zal dat gaan?

Terugblikkend moet ik zeggen dat de Heere me er echt doorheen heeft geholpen. Ik ben Hem zoveel dank verschuldigd. Hierin schiet ik heel erg tekort. Ik hoop dat Hij me die echte dankbaarheid zal geven die Hem zo toekomt.

Voorlopig staan er nog heel wat bezoekjes gepland in het ziekenhuis. In december in de Daniël den Hoed, nacontrole bestralingen; in januari naar de oncoloog, nabeschouwing chemo's; in april naar de chirurg en eerste mammografie na de operatie. Als je eenmaal in die molen zit, kom je er niet zomaar uit, maar ja, dat hoort erbij en het is voor mijn eigen bestwil, zullen we maar denken.

De komende periode zal ik nog wel een paar keer aan mijn blog werken voor een evaluatie van de nu voor mij liggende tijd, maar het zal niet zo veel meer zijn als in de voorgaande periode. Als het laatste bericht is aangebroken, zal ik het erbij zetten. Aan alles komt als het goed is weer een eind, dat hoop ik tenminste in mijn geval wel.

 

Bloed is goed

Vandaag ben ik weer bloed wezen prikken voor de 6e chemo, die morgen gepland staat. Gelukkig waren de waarden heel goed, dus hij mag doorgaan. Ik ben ontzettend blij dat het de laatste keer zal zijn. Al dat geprik ben ik zo zat! Ik heb het er niet op, dat heb ik m'n hele leven al gehad. Wat dat betreft ben ik altijd een angsthaas geweest.
Als ik het zo hoor van de oncologieverpleegkundige, heb ik niet te klagen over het verloop van de kuren. Ik heb gewoon de tweede en derde week altijd door kunnen werken. Ook kan ik niet zeggen dat ik me lichamelijk moe voel, wat velen wel hebben. Natuurlijk merk ik wel dat mijn weerstand steeds een knauw krijgt. De ene keer aderontsteking, de laatste kuur blaasontsteking. Mijn mond en slokdarm raken meer geïrriteerd. Maar dit zijn allemaal dingen, die mij niet wezenlijk in mijn dagelijks leven belemmeren en die als alles goed gaat over een aantal weken over zullen gaan. Het lijkt me heerlijk om weer gewoon met smaak te kunnen eten.
Morgen om 9.00 uur moet ik weer aanwezig zijn. De laatste hobbel voorlopig. Ik hoop dat ik weer kracht mag krijgen om er doorheen te komen. Mijn verwachting blijft alleen van God, die alles goed maken kan en wil.

Blijdschap

 

Afgelopen woensdag, 7 november, dankdag, zijn wij voor de zevende keer opa en oma geworden. Onze oudste zoon Leendert Jan en zijn vrouw Elze Marie hebben een zoon gekregen en Hannah een broertje. We zijn hem vanavond wezen bewonderen. Het is een stevige jongen, 9 pond nota bene! En dat voor Els, die zo tenger is. Zij heeft zich heel kranig gedragen.

Zijn doopnaam is Jerphaas Efraïm en zij noemen hem Jeftha.

Het is heel fijn om ook eens een bericht over een blijde gebeurtenis op deze blog te plaatsen. Dankdag heeft hierdoor een extra dimensie gekregen.